Vandaag is het dan zover. We gaan een weekend weg. Niet zomaar een weekend weg met ons gezin. Nee, we gaan een weekend weg met onze vriendengroep. En eigenlijk is dat best wel bijzonder! 17 volwassenen en 23 kinderen (waarvan Gijs de oudste is) in een huis dat gebeurd niet zo vaak en dat doe je niet even zomaar. En het bijzondere er aan is dat Daan ook mee gaat.
Op zich voor ons niks bijzonders, want Daan hoort bij ons gezin. Wij zijn aan Daan gewend en weten hoe om te gaan met Daan zijn nukken en streken. Wij weten van zijn nachtelijke avonturen, zijn driftbuien, zijn weglooppogingen, wij verstaan zijn gebrabbel. Zijn gewend aan zijn regelmaat dat voor hem een houvast en veiligheid is. Dat is namelijk ons leven van alledag.
Maar de rest weet dat dus allemaal niet. Natuurlijk weten ze wel wie Daan is, ze hebben hem allemaal meegemaakt op kinderfeestjes, met een sinterklaasviering, paaseieren zoeken en gewoon zomaar een bezoekje. Maar dat zijn natuurlijk maar een paar uurtjes en nu is het zo'n twee-en-een-halve dag. Dus jullie snappen dat ik er heel veel zin in heb, maar toch ook een beetje gespannen ben. Alhoewel ik dat niet wil toelaten. Daan pikt die spanning namelijk feilloos, hij heeft daar als het ware een neus voor.
Maar ergens ben ik er ook heel trots op en bovenal blij om. Allereerst het feit dat we worden uitgenodigd en mee worden gevraagd. Ondanks Daan horen we er gewoon bij. Dat dat ook anders kan, hebben we ook al ervaren. Er zijn vrienden waarmee het kontakt is verwaterd of waarmee we helemaal geen kontakt meer hebben, vaak door onbegrip en desinteresse. Dat speelt hier nu helemaal niet. Iedereen weet van Daan en Daan is ook voor hun gewoon Daan. Hij mag zijn zoals hij is.
Ook de kinderen spelen met Daan, kijken niet naar hem alsof hij van een buitenaardse planeet komt en komt het eens ter sprake dan zijn ze erg verbaasd om te horen dat het bij Daan anders gaat dan bij zichzelf. Daan is voor hun Daan, niks geks of raars aan hem. Daan is gewoon het broertje van Gijs, Juul en Pleun.
Door dit alles durf ik het aan om mee te gaan op een weekend weg. Met zijn allen in een groot huis. Gewoon een familie zijn, zoals er zoveel families zijn. We zijn eens een keer geen uitzondering, maar worden gezien als normaal. Daan hoort daar gewoon bij. En daar ben ik dus trots op! Zo'n grote vriendengroep met zoveel kinderen, daar horen wij dus gewoon bij!
Dus ik adem diep in, adem uit en adem in en adem weer uit. We gaan er een prachtig en gezellig weekend van maken met z'n allen. Het weer zit mee, want het wordt prachtig weer en ik laat de boel maar gewoon de boel en we zullen wel zien hoe alles gaat lopen. Ik ben er klaar voor!!!
Daan
donderdag 14 april 2011
woensdag 13 april 2011
Bloemen in het asfalt van Monique Lartey
Let op! Niet door mij geschreven, maar wel ontzettend mooi verwoord!!
bloemen in het asfalt van Monique Lartey
Onlangs mocht ik weer eens een stevige rit maken, van Soest naar Zwijndrecht. En natuurlijk, op zowel de heen- als de terugweg kwam ik in een paar files terecht. Op zich iets waaraan je je behoorlijk kan ergeren als weggebruikster, maar aangezien het een onvermijdelijke zaak is maakte ik het beste er maar van. Dus radio lekker hard, airco aan, en om me heen genieten van het uitzicht.
En toen, opeens, zag ik vanuit mijn ooghoek wat ik het meest wonderlijke en krachtigste natuurverschijnsel binnen het Nederlandse landschap vind. Tenmidden van het asfalt van de snelweg groeide en bloeide opeens een paardenbloem. Het grijze en grauwe wegdek werd opeens een stuk fleuriger.
Grappig dat ik hier op de snelweg zo enthousiast over werd, want thuis ben je juist geneigd om zo'n paardenbloem uit je tuin weg te rukken, voor het zich nog verder gaat verspreiden door je net gewiede en verzorgde border, of erger nog, door het grasveld.
Gewoonlijk rijd je hier met ongeveer 120 km per uur voorbij, maar nu, nu ik stilstond in een file viel de schoonheid ervan me des te meer op.
En, hoe stom het ook klinkt, zo'n bloem die daar tenmidden van een ondoordringbare omgeving toch heeft wortel weten te schieten, weerstaat daar dapper al dat overdenderende en langsrazende verkeer.
Het zette me weer aan het denken over onze kinderen, en over ons leven. Tenmidden van een wereld die koud en hard is, vergelijkbaar met het asfalt van de snelweg, bloeit daar soms een prachtige bloem, hoe vreemd dat ook overkomt. De meeste mensen hebben er geen oog voor. Voortgejaagd door haast om op hun bestemming te komen, of geïrriteerd door de vele obstakels om de top van hun carriëre te bereiken schieten ze voorbij aan dat kleurrijke innemende bloempje wat daar opeens zo dapper groeit. Ze daveren er met volle vaart overheen zonder het zelfs maar op te merken.
Onze kinderen zijn als de bloemen die geplant zijn in een kille, gehaaste en harde wereld. Je moet er alleen wel oog voor hebben. Wij als ouders hebben dat van nature, maar hoe zit het bij onze omgeving ?
Hoe dan ook mogen we ons warmen aan de gedachte dat onze kinderen kleur geven aan het leven en aan de wereld. Ondanks barre omstandigheden groeien ze op en komen ze, ieder op zijn eigen unieke wijze, tot volle bloei. Volhardend als ze zijn in hun teer en kwetsbaar bestaan.
Daarom is mijn oproep heel eenvoudig: let, tijdens het voorthaasten door je leven, op die prachtige bloemen op plekken waar je ze niet verwacht. Koester en bewonder ze. Want wat zou het anders een grauwe grijze en gehaaste wereld zijn.
bloemen in het asfalt van Monique Lartey
Onlangs mocht ik weer eens een stevige rit maken, van Soest naar Zwijndrecht. En natuurlijk, op zowel de heen- als de terugweg kwam ik in een paar files terecht. Op zich iets waaraan je je behoorlijk kan ergeren als weggebruikster, maar aangezien het een onvermijdelijke zaak is maakte ik het beste er maar van. Dus radio lekker hard, airco aan, en om me heen genieten van het uitzicht.
En toen, opeens, zag ik vanuit mijn ooghoek wat ik het meest wonderlijke en krachtigste natuurverschijnsel binnen het Nederlandse landschap vind. Tenmidden van het asfalt van de snelweg groeide en bloeide opeens een paardenbloem. Het grijze en grauwe wegdek werd opeens een stuk fleuriger.
Grappig dat ik hier op de snelweg zo enthousiast over werd, want thuis ben je juist geneigd om zo'n paardenbloem uit je tuin weg te rukken, voor het zich nog verder gaat verspreiden door je net gewiede en verzorgde border, of erger nog, door het grasveld.
Gewoonlijk rijd je hier met ongeveer 120 km per uur voorbij, maar nu, nu ik stilstond in een file viel de schoonheid ervan me des te meer op.
En, hoe stom het ook klinkt, zo'n bloem die daar tenmidden van een ondoordringbare omgeving toch heeft wortel weten te schieten, weerstaat daar dapper al dat overdenderende en langsrazende verkeer.
Het zette me weer aan het denken over onze kinderen, en over ons leven. Tenmidden van een wereld die koud en hard is, vergelijkbaar met het asfalt van de snelweg, bloeit daar soms een prachtige bloem, hoe vreemd dat ook overkomt. De meeste mensen hebben er geen oog voor. Voortgejaagd door haast om op hun bestemming te komen, of geïrriteerd door de vele obstakels om de top van hun carriëre te bereiken schieten ze voorbij aan dat kleurrijke innemende bloempje wat daar opeens zo dapper groeit. Ze daveren er met volle vaart overheen zonder het zelfs maar op te merken.
Onze kinderen zijn als de bloemen die geplant zijn in een kille, gehaaste en harde wereld. Je moet er alleen wel oog voor hebben. Wij als ouders hebben dat van nature, maar hoe zit het bij onze omgeving ?
Hoe dan ook mogen we ons warmen aan de gedachte dat onze kinderen kleur geven aan het leven en aan de wereld. Ondanks barre omstandigheden groeien ze op en komen ze, ieder op zijn eigen unieke wijze, tot volle bloei. Volhardend als ze zijn in hun teer en kwetsbaar bestaan.
Daarom is mijn oproep heel eenvoudig: let, tijdens het voorthaasten door je leven, op die prachtige bloemen op plekken waar je ze niet verwacht. Koester en bewonder ze. Want wat zou het anders een grauwe grijze en gehaaste wereld zijn.
Eenmalige aanbieding
Let op!!! Eenmalige speciale aanbieding!!!
Ik kreeg vandaag deze speciale aanbieding binnen en wilde jullie hem natuurlijk ook niet onthouden. Bijna helemaal voor niks en zelf af te halen bij huize Jansen. Koppige en eigenwijze tweejarige peuter, bijna drie jaar, dus de 'ik ben twee en ik zeg nee' fase zou ver voorbij moeten zijn. Dat dan de fase van 'ik ben drie en ik doe het lekker toch nie' komt, zal ik er eerlijkheidshalve maar bij vermelden.
In ieder geval betreft het een erg dwarse peuter, nagenoeg zelfstandig en kan eigenlijk alles zelf. Weet alles beter en regelt het graag voor een ander. Neemt geen blad voor de mond, is ook niet van plan ander taalgebruik te hanteren en zou eigenlijk een 'mondspoelbeurt met zeep' kunnen gebruiken. Beschikt over een sterke eigen wil (nee, ik wille nie opruimen), heeft een eigen mening (ikke vinne rose mooi), erg zuinig in schoengebruik (draagt graag regenlaarzen die twee maten te klein zijn), heeft een sterk ontwikkelde kledingstijl (favoriete outfit: tutu met legging, regenlaarzen, batmancape, bodywarmer, zonnebril, wintermuts en paraplu). Is erg creatief met stift vooral op muren, eettafels en zichzelf, laat zich dan ook helemaal gaan en toont geen spoortje terughoudendheid. Het gevoel voor rommel maken, speelgoed door de kamer gooien en manden met speelgoed omkieperen is tot in de puntjes ontwikkeld. Zoiets zie je eigenlijk maar zelden. Enig minpuntje is wel, deze peuter is nog niet zindelijk. Daar staat dan wel weer tegenover dat ze er geen moeite mee heeft om zelf haar poepluier uit te doen, deze op de grond te deponeren net voor de neus van haar babyzusje, die je dan vervolgens net op het nippertje weg kunt grissen in een wel zo'n onmogelijke houding dat een spier in je rug is verrekt en je nog dagen last blijft houden van een vage, zeurende rugpijn.
Maar goed, het is en blijft een unieke aanbieding, eigenlijk zo eentje die je zelden tot nooit krijgt. Denk er goed over na, want de 'niet goed, geld terug' garantie kan hier helaas niet op worden gegeven. Het is geheel op eigen risico en wij kunnen niet aansprakelijk worden gesteld voor eventueel chronische slaaptekorten, kunst-en schilderwerken op plaatsen waar je ze liever niet had gewild, beschadigde trommelvliezen en gehoorproblemen, verwarring over het tot tien tellen, na dat wel 1000 keer te hebben gedaan, weet je niet meer of je wel op de juiste manier tot tien hebt geteld.
Aangezien het een erg speciale aanbieding betreft, zullen eventuele gegadigden door een strenge procedure heen moeten, zij worden op diverse onderdelen uitgebreid gekeurd en tot slot volgt dan ons oordeel en onze bevindingen. Mocht er nu helemaal geen enkele gegadigde uit onze selectie komen, dan zijn wij genoodzaakt om deze speciale aanbieding zelf te houden en aan niemand toe te kennen. We zullen er zelf dan het beste van maken en hopen dat deze fase een tijdelijke fase is en het alleen nog maar beter kan worden.
Dus bij deze....WIE BIED ER???? Graag serieus en naar waarde bieden....
Ik kreeg vandaag deze speciale aanbieding binnen en wilde jullie hem natuurlijk ook niet onthouden. Bijna helemaal voor niks en zelf af te halen bij huize Jansen. Koppige en eigenwijze tweejarige peuter, bijna drie jaar, dus de 'ik ben twee en ik zeg nee' fase zou ver voorbij moeten zijn. Dat dan de fase van 'ik ben drie en ik doe het lekker toch nie' komt, zal ik er eerlijkheidshalve maar bij vermelden.
In ieder geval betreft het een erg dwarse peuter, nagenoeg zelfstandig en kan eigenlijk alles zelf. Weet alles beter en regelt het graag voor een ander. Neemt geen blad voor de mond, is ook niet van plan ander taalgebruik te hanteren en zou eigenlijk een 'mondspoelbeurt met zeep' kunnen gebruiken. Beschikt over een sterke eigen wil (nee, ik wille nie opruimen), heeft een eigen mening (ikke vinne rose mooi), erg zuinig in schoengebruik (draagt graag regenlaarzen die twee maten te klein zijn), heeft een sterk ontwikkelde kledingstijl (favoriete outfit: tutu met legging, regenlaarzen, batmancape, bodywarmer, zonnebril, wintermuts en paraplu). Is erg creatief met stift vooral op muren, eettafels en zichzelf, laat zich dan ook helemaal gaan en toont geen spoortje terughoudendheid. Het gevoel voor rommel maken, speelgoed door de kamer gooien en manden met speelgoed omkieperen is tot in de puntjes ontwikkeld. Zoiets zie je eigenlijk maar zelden. Enig minpuntje is wel, deze peuter is nog niet zindelijk. Daar staat dan wel weer tegenover dat ze er geen moeite mee heeft om zelf haar poepluier uit te doen, deze op de grond te deponeren net voor de neus van haar babyzusje, die je dan vervolgens net op het nippertje weg kunt grissen in een wel zo'n onmogelijke houding dat een spier in je rug is verrekt en je nog dagen last blijft houden van een vage, zeurende rugpijn.
Maar goed, het is en blijft een unieke aanbieding, eigenlijk zo eentje die je zelden tot nooit krijgt. Denk er goed over na, want de 'niet goed, geld terug' garantie kan hier helaas niet op worden gegeven. Het is geheel op eigen risico en wij kunnen niet aansprakelijk worden gesteld voor eventueel chronische slaaptekorten, kunst-en schilderwerken op plaatsen waar je ze liever niet had gewild, beschadigde trommelvliezen en gehoorproblemen, verwarring over het tot tien tellen, na dat wel 1000 keer te hebben gedaan, weet je niet meer of je wel op de juiste manier tot tien hebt geteld.
Aangezien het een erg speciale aanbieding betreft, zullen eventuele gegadigden door een strenge procedure heen moeten, zij worden op diverse onderdelen uitgebreid gekeurd en tot slot volgt dan ons oordeel en onze bevindingen. Mocht er nu helemaal geen enkele gegadigde uit onze selectie komen, dan zijn wij genoodzaakt om deze speciale aanbieding zelf te houden en aan niemand toe te kennen. We zullen er zelf dan het beste van maken en hopen dat deze fase een tijdelijke fase is en het alleen nog maar beter kan worden.
Dus bij deze....WIE BIED ER???? Graag serieus en naar waarde bieden....
dinsdag 12 april 2011
Buiten pleejen
Zondagmiddag. Wat een heerlijk weertje. Het zonnetje schijnt en iedereen kan lekker naar buiten. Bart is in de tuin aan het werken, Gijs en Daan rommelen binnen of buiten lekker mee en de meiden liggen in bed en doen een middagslaapje. Ik ben boven en probeer de kledingkasten te ordenen. Kortom niks aan de hand, gewoon een zondag zoals er vele zullen volgen.
Ineens hoor ik Bart in de woonkamer praten. 'Waar is Daan?' vraagt hij aan Gijs. Op dat moment hoor ik hem de gang in lopen en kijk ik ook de trap af, de hal in. De voordeur staat wagenwijd open. Hoelang? Geen idee. Dat betekent maar een ding, Daan is weggelopen. Paniek schiet meteen door mijn hoofd. Waar moeten we gaan zoeken? Hoelang is hij al weg? Welke kant zou hij zijn uitgegaan? Gelukkig hoor ik Daan zijn stem weer. Hij wordt keurig netjes door een lieve buurman thuisgebracht. Met een bloedneus en een tand door zijn lip. Op blote voeten. De buurman had hem midden op de drukke weg vlakbij ons huis zien staan en vond het erg vreemd dat er niemand achter aan kwam. Hij heeft Daan in de auto gezet en naar ons gebracht. Duizendmaal dank voor die oplettende buurman!
We zijn enorm geschrokken. Weten dat Daan een wegloper is, hebben ook altijd de knip op de voordeur en zijn er erg alert op. Juist deze ene keer is een van ons de knip vergeten erop te doen en Daan heeft daarvan geprofiteerd. Gelukkig heeft hij niks opgelopen, is hij vrij snel weer terug gevonden, maar toch...we moeten er niet te lang bij stil staan wat er allemaal had kunnen gebeuren. Uit formaliteit zeggen we tegen Daan dat hij niet weg mag lopen, wetende dat hij dit niet begrijpt, maar hopende dat hij uit de klank van onze stem kan opmaken dat hij iets heeft gedaan wat niet mag. Als reactie op onze 'preek' zegt Daan, 'ikke buiten pleejen'. Hij wilde buiten spelen en daar kunnen we het mee doen.
Ineens hoor ik Bart in de woonkamer praten. 'Waar is Daan?' vraagt hij aan Gijs. Op dat moment hoor ik hem de gang in lopen en kijk ik ook de trap af, de hal in. De voordeur staat wagenwijd open. Hoelang? Geen idee. Dat betekent maar een ding, Daan is weggelopen. Paniek schiet meteen door mijn hoofd. Waar moeten we gaan zoeken? Hoelang is hij al weg? Welke kant zou hij zijn uitgegaan? Gelukkig hoor ik Daan zijn stem weer. Hij wordt keurig netjes door een lieve buurman thuisgebracht. Met een bloedneus en een tand door zijn lip. Op blote voeten. De buurman had hem midden op de drukke weg vlakbij ons huis zien staan en vond het erg vreemd dat er niemand achter aan kwam. Hij heeft Daan in de auto gezet en naar ons gebracht. Duizendmaal dank voor die oplettende buurman!
We zijn enorm geschrokken. Weten dat Daan een wegloper is, hebben ook altijd de knip op de voordeur en zijn er erg alert op. Juist deze ene keer is een van ons de knip vergeten erop te doen en Daan heeft daarvan geprofiteerd. Gelukkig heeft hij niks opgelopen, is hij vrij snel weer terug gevonden, maar toch...we moeten er niet te lang bij stil staan wat er allemaal had kunnen gebeuren. Uit formaliteit zeggen we tegen Daan dat hij niet weg mag lopen, wetende dat hij dit niet begrijpt, maar hopende dat hij uit de klank van onze stem kan opmaken dat hij iets heeft gedaan wat niet mag. Als reactie op onze 'preek' zegt Daan, 'ikke buiten pleejen'. Hij wilde buiten spelen en daar kunnen we het mee doen.
Lobbus
Onze hond is dood. Nou en? Dat zullen sommige mensen vast denken. Maar het was wel mooi onze hond! Onze lieve, trouwe Lobbus. Onze allereerste hond, voor onze kinderen kwamen. Ons eerste kind zeg maar.
Alweer twaalf dagen geleden hebben we hem in laten slapen, omdat beter worden niet meer ging. Het was een dag met dubbele gevoelens. Eigenlijk was het namelijk een feestdag, Gijs werd die dag echt zeven jaar. Gelukkig hadden we het grote-mensen-feest al het weekend ervoor gevierd en op de dag zelf zou hij alleen nog trakteren op school. Maar toch, het is een dag en datum die je altijd bij zal blijven. Het zal vast ieder jaar terugkomen in de trant van 'weetje nog, vorig jaar...' en zo steeds weer. Al wordt het dan niet tegen Gijs gezegd, we zullen het vast tegen elkaar zeggen. En ondanks het feestgevoel, zal er ook altijd een herinnering van verdriet en gemis zijn.
Twaalf dagen later loop ik daar dan, met maar één hond over straat. Ik voel me raar en vreemd. Het voelt kaal, zo hoort het niet. Mijn lege hand zwiert wat op en neer. Ik stop hem in mijn jaszak. Maar dat loopt ook niet fijn. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met mijn lege hand moet doen, dus heb ik wisselend de riem in mijn ene en dan weer in mijn andere hand. Mensen die me niet kennen, weten niet beter en zien een vrouw die haar hond uitlaat. Voor mij voelt het echter niet compleet en leeg. Ik loop het rondje wat ik altijd loop en voor ik het heb uitgelopen, voel ik weer de tranen over mijn wangen rollen. Wat mis ik onze lieve hond!
Het is voor het eerst sinds die twaalf dagen dat ik niet meer iedere dag om hem moet huilen,dat ik naar zijn foto kan kijken en kan denken 'wat een geweldige hond was hij toch'. Dat ik met een normale stem kan vertellen tegen mensen die er naar vragen, dat we nog 'maar' één hond hebben. Dat ik geen bibberstemmetje meer krijg als ik zijn naam noem. Toch zijn er nog steeds momenten waarop het verdriet er ineens is. De zon schijnt, ik zit lekker buiten en alleen Kwispel ligt bij mijn voeten. Ik kom thuis na een avonddienst werken en er is geen hond die me komt begroeten, Kwispel neemt daarvoor de moeite niet en kwispelt vanuit zijn mand. Ik loop de bijkeuken in en zie daar alleen een lege mand. Ik denk zijn gepiep te horen, maar ik verbeeld het me maar. Het moet een plekje krijgen, het verdriet zal slijten. Het gemis wordt minder en het hebben van één hond voelt als normaal. Het zal rustiger zijn en beter te combineren met ons drukke gezin.
Ik weet ook wel dat er ergere dingen zijn. Dat ik nog geen dierbare hoef te missen. Ik heb mijn beide ouders nog, mijn schoonouders zijn nog in leven. We hebben vier prachtige kinderen die ons gelukkig maken. Wat dat betreft mag ik in mijn handen knijpen, want in mijn omgeving heb ik ook al vaak anders gezien en meegemaakt. Maar toch, onze huisdieren maken deel uit van ons leven. Er is veel gebeurd en we hebben veel meegemaakt. Lobbus was er altijd. Wat er ook gebeurde, hoe je je ook voelde. Hij was onze stabiele factor, trouw aan zijn baasjes. Het zijn dan ook de herinneringen die boven komen en me verdrietig maken. Het afscheid nemen van een fase in ons leven. Verder gaan met ons leven wetende dat er nieuwe ervaringen bijkomen die ook weer zorgen voor herinneringen. Mooie of minder mooie, dat kunnen we pas over zoveel jaren zeggen. In ieder geval behoort Lobbus tot onze mooie herinneringen, bedankt jongen voor zoveel jaren van trouw en liefde!
Alweer twaalf dagen geleden hebben we hem in laten slapen, omdat beter worden niet meer ging. Het was een dag met dubbele gevoelens. Eigenlijk was het namelijk een feestdag, Gijs werd die dag echt zeven jaar. Gelukkig hadden we het grote-mensen-feest al het weekend ervoor gevierd en op de dag zelf zou hij alleen nog trakteren op school. Maar toch, het is een dag en datum die je altijd bij zal blijven. Het zal vast ieder jaar terugkomen in de trant van 'weetje nog, vorig jaar...' en zo steeds weer. Al wordt het dan niet tegen Gijs gezegd, we zullen het vast tegen elkaar zeggen. En ondanks het feestgevoel, zal er ook altijd een herinnering van verdriet en gemis zijn.
Twaalf dagen later loop ik daar dan, met maar één hond over straat. Ik voel me raar en vreemd. Het voelt kaal, zo hoort het niet. Mijn lege hand zwiert wat op en neer. Ik stop hem in mijn jaszak. Maar dat loopt ook niet fijn. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met mijn lege hand moet doen, dus heb ik wisselend de riem in mijn ene en dan weer in mijn andere hand. Mensen die me niet kennen, weten niet beter en zien een vrouw die haar hond uitlaat. Voor mij voelt het echter niet compleet en leeg. Ik loop het rondje wat ik altijd loop en voor ik het heb uitgelopen, voel ik weer de tranen over mijn wangen rollen. Wat mis ik onze lieve hond!
Het is voor het eerst sinds die twaalf dagen dat ik niet meer iedere dag om hem moet huilen,dat ik naar zijn foto kan kijken en kan denken 'wat een geweldige hond was hij toch'. Dat ik met een normale stem kan vertellen tegen mensen die er naar vragen, dat we nog 'maar' één hond hebben. Dat ik geen bibberstemmetje meer krijg als ik zijn naam noem. Toch zijn er nog steeds momenten waarop het verdriet er ineens is. De zon schijnt, ik zit lekker buiten en alleen Kwispel ligt bij mijn voeten. Ik kom thuis na een avonddienst werken en er is geen hond die me komt begroeten, Kwispel neemt daarvoor de moeite niet en kwispelt vanuit zijn mand. Ik loop de bijkeuken in en zie daar alleen een lege mand. Ik denk zijn gepiep te horen, maar ik verbeeld het me maar. Het moet een plekje krijgen, het verdriet zal slijten. Het gemis wordt minder en het hebben van één hond voelt als normaal. Het zal rustiger zijn en beter te combineren met ons drukke gezin.
Ik weet ook wel dat er ergere dingen zijn. Dat ik nog geen dierbare hoef te missen. Ik heb mijn beide ouders nog, mijn schoonouders zijn nog in leven. We hebben vier prachtige kinderen die ons gelukkig maken. Wat dat betreft mag ik in mijn handen knijpen, want in mijn omgeving heb ik ook al vaak anders gezien en meegemaakt. Maar toch, onze huisdieren maken deel uit van ons leven. Er is veel gebeurd en we hebben veel meegemaakt. Lobbus was er altijd. Wat er ook gebeurde, hoe je je ook voelde. Hij was onze stabiele factor, trouw aan zijn baasjes. Het zijn dan ook de herinneringen die boven komen en me verdrietig maken. Het afscheid nemen van een fase in ons leven. Verder gaan met ons leven wetende dat er nieuwe ervaringen bijkomen die ook weer zorgen voor herinneringen. Mooie of minder mooie, dat kunnen we pas over zoveel jaren zeggen. In ieder geval behoort Lobbus tot onze mooie herinneringen, bedankt jongen voor zoveel jaren van trouw en liefde!
Abonneren op:
Posts (Atom)