Daan

dinsdag 30 augustus 2011

Je hebt zo van die dagen...

Je hebt zo weleens van die dagen.....dan zou je willen dat je terug kon kruipen in bed, diep onder de dekens om pas de volgende ochtend weer wakker te worden. Voor mij was het vandaag zo'n dag. Vaak zijn dat van die dagen waarop van alles mis gaat, niks verloopt volgens planning, alles loopt in het honderd en niks gaat zoals het zou moeten gaan. Jammer genoeg was het vandaag niet ZO'N dag. Het was meer een dipdag. Een hele grote DIPdag.

Vraag me niet waarom, maar de dag begon net als anders. De wekker ging te vroeg, we konden moeilijk op staan met als gevolg dat we dus moesten haasten om tijd klaar te zijn, voor Daan zijn taxi en Gijs moest naar school. Er stond niks geks in de agenda, alleen Pleun moest naar het consultatieburo en daar is het eigenlijk allemaal begonnen. Nee, dat jok ik. Het begon het half uur ervoor al. Ik had namelijk bedacht om 'even snel' naar Medithuis te bellen, voor Daan zijn luiers. Hoe moeilijk kan iets zijn? Blijkbaar voor de mensen die daar werken moeilijker dan voor mij. Na een gesprek van een half uur, vier doorverbinden, 5 keer in de wacht gezet, een keer gewoon opgehangen, was dan eindelijk duidelijk dat de luiers van Daan bijna op waren en ik graag nieuwe wilde bestellen. Toen konden we dus in vliegende vaart naar het consultatieburo, want ik was inmiddels al bijna te laat voor de afspraak daar.

Pleun werd gewogen en gemeten. Mevrouw kwam keurig door de keuring heen en een gesprek met de wijkverpleegkundige volgde. Er werd over en weer een beetje gepraat, maar op zijn vraag 'hoe gaat het eigenlijk met jou?' brak ik. Mijn masker van 'alles-gaat-goed-met-ons' brak in duizend stukjes. Ik begon te snotteren en kon eigenlijk amper aan ophouden. Duizendmaal 'sorry,sorry' gezegd, mijn neus gesnoten, tranen geveegd om vervolgend weer opnieuw te beginnen. En waarom? Er vroeg iemand hoe het met me ging? Iemand die er doorheen prikte en zag dat mijn lach en antwoord zo nep waren als de borsten van Pamela Anderson.

Want hoe gaat het eigenlijk met mij? 'Goed' is dan het makkelijkste antwoord, terwijl dat op dit moment niet zo is. Mijn hoofd zit vol, bomvol. Met vanalles en nog wat. Dingen waarover ik nog wil vertellen, wil schrijven. Zonder een op holgeslagen typemachine te worden. Dingen waarover ik wel wil schrijven, maar niet kan. Ik kan er hooguit met Bart en goede vrienden over praten, maar die zitten daar ook niet altijd op te wachten. Bovendien is het iets wat toch steeds weer terugkomt. De zorgen om Daan, het gevoel van alles alleen met Bart te moeten doen. Het gevoel van vechten tegen de bierkaai. Het vinden van weinig begrip en steun. Werkelijke interesse en oprecht medeleven. Zo zie je maar, mijn emmertje loopt inmiddels aardig over.

Dan hebben we het nog niet gehad over Daan die al een aantal weken (weer) aan het spoken is met zijn (en dus ook onze) slaap. Middenin de nacht wakker wordt, ons wakker maakt, weer terug in bed wordt gelegd om er vervolgens om half 6 weer te zijn. Juul die sinds deze week weer slecht slaapt, ziek is geworden en daardoor om de paar uur wakker wordt, huilend en roepend om 'mama'. Pleun die in de experimenteer-en ontdekkingsfase zit en op de tafel klimt, kasten leegruimt, keukenlade's plundert en alles wat kauwbaar is in haar mond stopt. Gijs die zich af begint te zetten tegen onze opvoedkundige regels, die de strijd aan gaat en zijn mening duidelijk laat horen. Daan die ontdekt heeft dat hij een eigen wil heeft en bij alles 'nee' roept, zich op de grond laat vallen als hem iets niet zint of begint te schreeuwen als hij wordt gecorrigeerd.

Dat zijn dan alleen nog maar de dingen die zich binnen ons gezin afspelen. Dan hebben we het nog niet gehad over Daan zijn school, waar we eigenlijk niet zo tevreden meer over zijn, maar overstappen gaat ook niet zomaar. De indicatie die is afgegeven voor Daan, maar het zorgkantoor dat het zooo ontzettend druk heeft met neuspeuteren, dus we hebben nu nog steeds geen geld om de juiste zorg in te kunnen kopen. Mijn werk, waar het allemaal goed verloopt, maar waar ze ook weten dat ik moeilijk 'nee' kan zeggen en waardoor ik dus eigenlijk meer werk dan ik eigenlijk zou willen. Ik zorg graag voor andere, misschien zelfs wel teveel, want zorgen voor jezelf is veel belangrijker. Alleen door goed voor jezelf te zorgen, blijf je overeind. Misschien moet ik niet alle ballen hoog willen houden, maar er eens een paar laten vallen, zodat er meer ruimte komt voor mijzelf. Dingen te kunnen doen die ik leuk vind, mijn oplaadmomenten creeëren.

Ik kan alleen maar hopen dat deze dag snel voorbij is, morgen zal vast een betere dag worden. Gelukkig heb ik even de tijd gehad om een blog te schrijven, een klein oplaadmomentje voor mezelf, deze dag. Ik recht mijn schouders, zet mijn masker voor de buitenwereld weer op en alles is weer goed.....

vrijdag 19 augustus 2011

Ooh,appuh tuk

'Appuh' zei Pleun en wees naar de fruitmand. Daan kwam er ook bij staan en keek hoe ik een appeltje schilde voor Pleun. Ik sneed de appel eerst over de helft en daarna schilde ik hem in vieren. Op het moment dat er twee stukken appel op het aanrecht vielen, zei Daan 'Oooh, appuh tuk.' Ik keek hem vol verbazing aan. De tranen sprongen in mijn ogen, ik gaf hem een dikke kus, maar daar snapte hij niks van. 'Nei, nei', was zijn antwoord en hij duwde me weg. Maar wat was ik trots op hem.

Ruim vier jaar geleden hadden we dit niet durven dromen. Toen bestond zijn vocabulaire alleen uit diverse klanken. Oeoeoeoeoeoe, hihihihihihihihi, haaaaaaaaaaa, mammammammammam. We hoorden bepaalde periodes niks anders dan een bepaalde klank. Daan was duidelijk aan het experimenteren met zijn stem. Na een tijdje wisselde hij dan (gelukkig) van klank. Vaak was dat als wij er een beetje dol van werden, misschien voelde hij dat wel aan.

In ieder geval waren we apetrots toen hij ineens bewust 'papa' en 'mama' ging zeggen. En langzaamaan kwamen er steeds meer woordjes bij. 'Jijs' was ook een erg bekende, net zoals 'niet' en 'mee'. Daan had de smaak te pakken en ging met de logopediste mee. Vanaf toen ging het ineens super snel. Van het ene op het andere moment maakte hij twee-woordzinnetjes, hij kon steeds beter aangeven wat hij wel en nog belangrijker NIET wilde. Hij snapte dat wij hem begrepen, hij begreep dat hij zich zo duidelijk kon maken. Al vlug begrepen de opa's en oma's ook wat hij bedoelde en niet lang daarna viel het vrienden ook steeds meer op. Daan begon te praten, zijn woordenschat werd zo groot en duidelijk dat de mensen die Daan regelmatig zagen hem ook begrepen. Op dit moment zingt hij hele liedjes, nog niet helemaal verstaanbaar, maar we horen aan de melodie welk liedje hij zingt. Het klopt van het begin tot het einde.

En zo was daar gisteren ineens zijn conclusie 'ooh,appuh tuk.' Ik was, en ben nog steeds zo trots op hem. Hij maakte een mooie zin, hij legde een verband tussen het een en het ander, trok daaruit een conclusie en verwoordde die. Hij maakte me aan het lachen, want eigenlijk was de appel ook stuk, alleen hebben wij een ander beeld bij stuk. Ik had nooit gedacht dat ik van Daan ook een prietpraatje op kon schrijven. Lieve, knappe Daan van ons, ik hoop op nog veel meer prietpraatjes van jou!

maandag 15 augustus 2011

Logé???

Het begon allemaal vanmorgen vroeg. Het was de eerste maandag na een relaxte vakantie van vier weken lang. Bart ging weer aan het werk, Daan ging naar 't Zonnelicht. Ondanks dat de vakantie voorbij was, had ik toch ook wel weer zin in vandaag. Eindelijk weer eens een normaal ritme, dingen kunnen doen die de overige weken zijn blijven liggen. Op de een of andere manier leven we toch een ander ritme als manlief thuis is. Ik zat vol energie en was van plan om vandaag eens even flink gas te geven, zodat ik de rest van de week lekker met de kinderen kon genieten van het mooie weer. Het zomerweer dat zolang op zich heeft laten wachten. Eerst zouden we Daan wegbrengen, daarna de wekelijkse boodschappen doen en eenmaal thuis zou ik eens flink gaan soppen,poetsen,wassen en bovenal opruimen.

Ik had er zin in, totdat ineens de deurbel ging. 's Morgensvroeg net nadat Bart weg was. Wie belt er toch in godsnaam zo vroeg aan? Toen ik de deur opendeed stond daar een vrouw. Slank postuur, blond haar, hier en daar wat sproetjes op haar gebruinde gezicht en ze lachte vriendelijk naar me. Ondertussen werkten mijn hersenen op volle toeren. Wie was dit? Wat kwam ze doen? Vaag kende ik haar nog ergens van. De vraag was alleen waarvan?

Verrek!!! Ineens wist ik weer waar ik haar van kende. 'Mag ik binnenkomen?' vroeg ze liefjes. 'Nou, nee. Eigenlijk niet.' probeerde ik nog, terwijl ik de deur dicht wilde duwen. Helaas, ze had haar voet er al tussen gezet en wrong zich naar binnen. 'Ik ben net terug van vakantie en dacht 'ik ga eens langs bij je. Het is tenslotte al zolang geleden dat we elkaar zagen. Ik heb je gemist.' Nou, ik jou niet hoor, dacht ik. Was maar lekker op vakantie gebleven. Heb ik helemaal geen moeite mee!

'Blijf je lang?' vroeg ik. Ineens zag ik de twee koffers die ze bij zich had. 'Zolang als nodig' antwoordde ze met een tandpasta-glimlach. Een glimlach die ik wel van haar gezicht kon slaan, want ik zat helemaal niet op een logé te wachten. Bovendien waar moest ze slapen? Ons huis heeft vijf slaapkamers, allemaal bezet door onszelf en onze kinderen. Ik stelde voor dat ze in de houten schuur in de tuin mocht slapen, maar gek genoeg trapte ze daar niet in.
Wat moest ik nu? Ik had ineens een extra logé erbij. Iemand waar ik helemaal niet op zat te wachten. Moest ik iedereen gaan inlichten over onze logé, weer tig keer hetzelfde verhaal vertellen. Ze zou vast weer overal mee naar toe gaan, bestraffend kijken als ik iets deed wat niet in haar straatje past. Hoe had ze toch ons huis gevonden? Ik dacht toch echt dat ik ons adres voor haar erg geheim had gehouden.

Er zat niks anders op, dan me er bij neer te leggen. Ik zou er het beste van moeten maken. Misschien kwam het dan toch nog goed tussen ons. En zou ik haar nog aardig gaan vinden. Dus daar zaten we dan 's morgens in de vroegte. Sonja en ik. Ik schonk een kopje thee in, terwijl Sonja haar ,inmiddels bekende, eierkoeken uit een koffer haalde. 'Vertel maar eens, wat is je streefgewicht?' vroeg ze. Het lijnen kan beginnen!

maandag 8 augustus 2011

Puylagorge

Na eindeloos aftellen, is het dan zover. Joehoe!! We gaan op vakantie. En het belangrijkste, we gaan met zijn allen. We gaan als een compleet gezin. We lijken bijna een normaal gezin, want net als vele andere, zitten we opgevouwen in een bomvolle auto, een lange rit voor de boeg. De auto puilt uit, de vouwwagen is ingepakt en zelfs de dakkoffer ontbreekt niet. Alle spullen die we mee sjouwen, die we denken nodig te hebben om onze vakantie zo aangenaam mogelijk te maken. Gewoon een stukje van thuis bij ons te hebben.

Om Daan zoveel mogelijk de duidelijkheid te bieden, waar hij om vraagt, hebben we met name veel bekend eten bij ons. Het resultaat is 22 potjes olvarit, 6 zakken schatkistjes, 9 rollen snack-a-jacks cheese en wel 100 pakjes wicky, als het er niet meer zijn.

Het is donker als we gaan, de kinderen zijn vol spanning en eigenlijk zijn Bart en ik dat ook wel. We weten niet wat we kunnen verwachten, we gaan naar een camping speciaal voor gezinnen zoals ons gezin. We zijn eens een keer geen vreemde eend in de bijt, we worden niet raar aangekeken. Daan wordt niet afgerekend op het feit dat hij niet voldoet aan de eisen van 'normaal'. Er is een animatieteam die met al onze kinderen activiteiten doet en we moeten even helemaal niks.

Na een lange autorit komen we aan het einde van de middag aan. De kinderen zijn uitgelaten en blij dat ze de auto uit mogen. Ze staan wat onwennig rond te kijken, behalve Daan. Hij rent op een mammoetskelter af en klimt erop. Hij trapt een eindje weg en we roepen hem terug. Als hij andere maar niet tot last is, als hij maar in de buurt blijft en niet zomaar wegloopt. We zitten meteen weer in de stress als hij ineens weg blijkt te zijn. Na een uitgebreide roep-en zoektocht komt meneer van beneden het veldje erg relaxed aan wandelen.

Na twee weken zit onze vakantie erop. Wat was het wennen voor ons, we wisten ons geen raad met de rust die we ineens hadden als de kinderen waren spelen. We durfden niet te zeggen dat het bijna leek of we ons verveelden. We wisten niet wat te doen met zoveel vrije tijd voor onszelf, voor elkaar. De kinderen gingen iedere dag met de lieve meiden (en een enkele jongeheer) van het animatieteam mee en deden allemaal leuke dingen. Maakten mooie knutselwerken, zongen liedjes, lazen boekjes of gingen de dieren eten geven.

Als ik Daan nu 'lief,klein konijntje' hoor zingen, krijg ik een brok in mijn keel. Wat heeft hij zich daar vrij gevoeld. Ongeremd spelen, ontdekken, lachen en vooral zichzelf zijn. Niemand die vreemd opkeek, niemand die het nodig vond ons aan te spreken op zijn opvoeding, iedereen die hem hielp waar nodig, kinderen die samen met hem speelden, gewoon even helemaal ontspannen achterover kunnen leunen. Genieten van de kinderen en van onze welverdiende rust. Zorgen kunnen delen, herkenning vinden bij andere ouders, ervaringen uitwisselen. Gewoon vakantie zoals vakantie hoort te zijn.

Lieve mensen van camping Puylagorge, bedankt voor jullie goede zorgen. Bedankt hetgeen jullie Daan hebben gegeven, vrijheid en zelfstandigheid. Om hem zo te zien genieten, maakt voor ons deze vakantie bijzonder en speciaal!