Leerlingenvervoer

Beste werkgever,

Middels dit schrijven wil ik u laten weten dat onze zoon vanaf het nieuwe schooljaar van start gaat op een speciaal onderwijs school. Daarom wil ik het volgende laten weten. Vanaf de eerste dag van het nieuwe schooljaar ben ik voortaan op andere tijden beschikbaar voor u. Ik kan 's morgens vanaf 10 uur beginnen met werken, dit kan mogelijk ook 11 uur worden, aangezien ik wellicht de aansluiting met de volgende bus mis en ik hierdoor enige vertraging op kan lopen. 's Middags ben ik beschikbaar tot 13 uur, eigenlijk zou dit 14 uur kunnen zijn, maar gezien de bovengenoemde aansluiting van het openbaar vervoer, neem ik liever geen risico's en vertrek ik op tijd.

Ik vind het erg vervelend dat door deze beknopte werktijden de bewoners van mijn groep voortaan pas om 11 uur uit bed gehaald kunnen worden. Een voordeel is wel dat ze voortaan ontbijt en lunch kunnen combineren.Dat scheelt toch weer een extra zorgmoment. Ik zal proberen om ze voor 13 uur weer in bed te leggen, zodat ze kunnen uitrusten, maar dit gaat alleen als ik ze in de ochtend niet was en verschoon.

Helaas komt dit alles door een erg vervelende samenloop van omstandigheden. Onze zoon gaat namelijk naar school en wij, als ouders zijnde, hebben de zorg voor hem te dragen. Het betreft alleen de zorg voor hem, die andere 3 kinderen hebben geen zorg meer nodig.Zij zijn op een leeftijd waarop geacht wordt dat ze zelfstandig zijn. Even ter vermelding, zij zijn 8, 4 en 2 jaar, dus niet echt meer als kleine kinderen te benoemen.

 Nu hebben wij keurig netjes en op tijd het leerlingenvervoer voor onze zoon aangevraagd bij de gemeente. Zij zijn tenslotte degene die bepalen of ons kind recht heeft op vervoer. Na een telefoontje kwam daarop de volgende reactie van de betreffende meneer van het leerlingenvervoer. 'Ik heb daar geen boodschap aan.' Het betrof hier de opmerking dat ik werkte en dat wij nog 3 andere kinderen hebben. Maar zoals al eerder genoemd, heeft de meneer (ik zal geen namen noemen) van het leerlingenvervoer daar geen boodschap aan.

Nu zit er voor mij niks anders op dan onze zoon zelf weg te brengen, met het openbaar vervoer, want anders gaat het me wel heel veel benzine kosten en dat kan ik dan weer niet verantwoorden in zijn PGB. Vandaar deze brief. Ik denk dat u dit het beste met de meneer van het leerlingenvervoer op kunt lossen. Wellicht kunt u hem een kontrakt aanbieden ter compensatie van de uren waarop ik eigenlijk zou moeten werken, maar wegens omstandigheden afwezig ben. Zijn empathisch vermogen was enorm sterk ontwikkeld, hij zou een enorme aanwinst zijn voor mensen die zorgbehoeftig zijn.

Nu denkt u ongetwijfeld dat mijn man ook bij kan springen en in ieder geval enkele dagen onze zoon weg kan brengen of op kan halen, maar dat gaat helaas niet lukken. Hij heeft eenzelfde brief naar zijn werkgever gestuurd, aangezien hij de zorg voor onze dochter heeft. Maar ook daar had de meneer van het leerlingenvervoer geen boodschap aan.

Overigens gaat onze oudste zoon voortaan zelfstandig naar school en onze jongste dochter laten we zolang alleen thuis. Zij ruimt dan de eettafel op en laat de hond uit. En zegt u nu dat dit allemaal niet zomaar kan, dan heb ik daar geen boodschap aan..

Jarig

Vandaag ben ik jarig. Het is een dag zoals vele andere. Vroeger was ik zenuwachtig, vaak al weken van te voren. Op school wist ik dat ik na Karlijn jarig was, nog twee weken en dan was het mijn dag. Twee weken lang leefde ik toe naar mijn verjaardag. Ik vertelde tegen iedereen die het maar horen wilde, dat ik bijna jarig was. Dacht diep na over de traktatie, die uiteindelijk hetzelfde werd als het jaar daarvoor (ijsjes, die mijn moeder kwam scheppen), wat voor kadootjes ik zou krijgen en wat ik met mijn kinderfeestje zou gaan doen en wie ik uit ging nodigen. Wat een speciale periode was dat. Met als hoogtepunt natuurlijk DE dag zelf. Wakker gezongen worden door mijn ouders en zusje, kadootjes, mooie kleren, iedereen die lang zal ze leven voor me zong en natuurlijk een lekkere taart met kaarsjes die uitgeblazen moesten worden. Hoe anders is het nu?

Ik word nog steeds wakker gezongen, eerst door mijn lieve man en onze kindjes. Later door mijn ouders, door de telefoon. Ik krijg kadootjes en de glunderende gezichtjes van mijn kinderen zijn me het meest waard. Maar daarna is het vaak een gewone dag. Manlief gaat werken, heeft deze keer zelfs een erg belangrijke bijeenkomst en weet niet hoe laat hij thuiskomt. Daan moet nog steeds klaar staan voor de taxi, want zijn 'school' heeft nog geen vakantie. De andere drie verwachten een animatieprogramma en maken ruzie met elkaar. Het is een dag zoals vele andere. Ik voel me niet jarig, het speciale verjaardagsgevoel ontbreekt. Alles gaat gewoon door, terwijl vroeger de tijd toch echt even stil leek te staan.

Wat lijkt het me heerlijk om nog eens dat speciale verjaardagsgevoel te voelen, echt jarig te zijn en de hele dag te stralen. Het maakt me een beetje weemoedig als ik terug denk aan mijn verjaardagen van vroeger, maar waar komt dat door? Mis ik dat speciale verjaardagsgevoel? Of is het iets anders. Het besef van ouder worden. Het onbezorgde is weg. Er zijn teveel zorgen om nog onbezorgd te kunnen genieten. Als het aan mij lag, zou ik het liefste deze dag zo snel mogelijk voorbij zien gaan, maar voor onze kinderen ben ik wel jarig. Zij voelen dat speciale feestgevoel nog wel en dat maakt dat ook ik me weer een beetje jarig voel. Zo wordt het toch nog een speciale dag. Om toch nog dat speciale gevoel van vroeger een beetje terug te krijgen, schrijf ik deze blog. Nu vertel ik niet meer tegen iedereen dat ik jarig ben vandaag, nu kan iedereen het lezen!