Nog even en dan is het weer zover. De eerste pepernoten heb ik alweer in de winkels gesignaleerd. Twee dikke speelgoedboeken zijn al achterover gedrukt. Nog even en we mogen hem weer gaan inhalen. Die allerbeste goedheiligman. Zit hij nu nog lekker warm aan het zwembad van zijn villa in Spanje, over een paar weken mag hij zich weer in weer en wind op het dak hijsen en de schoorstenen vullen met kadootjes en pepernoten. Luistert hij weer naar al die kinderen die met hun schelle stemmetjes 'sinterklaas kapoentje' zingen. Samen met zijn knechten wacht hem de zware taak om ieder kind van de juiste, oh zo verlangde kado's te voorzien. Kado's die vaak al in oktober gekocht moeten worden, omdat ze in november volledig uitverkocht zijn en je dan als sinterklaas een vet probleem hebt, want kindlief wil echt heel graag alleen maar dat ene speciale kado. Pfft, ben niet jaloers op die man hoor. Alleen op zijn villa met zwembad in Spanje dan!
Maar goed, het is een heerlijk tijd. Eigenlijk houden we allemaal onze kinderen voor de gek, maar ja...wie is er vroeger door zijn ouders niet groot gebracht met rondvliegende pepernoten en een man met een baard die alles over je wist te vertellen? Ik ken er niet veel hoor, die zullen zeggen 'wij doen niet mee aan die flauwekul.' Je eigen jeugdsentiment komt er gewoon weer een beetje door naar boven. We gniffelen als we de schoentjes voor het slapen gaan vullen, als we weer een superplannetje hebben bedacht waar we die zakken met kadootjes toch moeten verstoppen. Ik moffel alle kadootjes weg achterin onze kledingkast, in zakken van de Aldi liggen ze hoog bovenop onze kast en als ik eens iets heb gekocht, waar Pleun bij is, dan is het altijd voor mijn werk. Stom toeval, dat ze dan van Sinterklaas hetzelfde krijgt.
Dit jaar wordt het echter een beetje anders. Gijs zit namelijk in een combinatiegroep.Groep 5-6. Vanaf groep 5 worden er surprises gemaakt en brengt Sinterklaas een bliksembezoek aan die klassen. Inmiddels hadden we wel gedacht dat hij de doorzichtigheid van het hele sinterklaasgebeuren wel zou inzien, maar niks is minder waar. Of hij houdt ons gruwelijk voor de gek, maar voor zover wij kunnen inschatten zijn wij nog 100% geloofwaardig voor onze oudste zoon. Wat zullen wij straks van ons voetstuk vallen, dat we hem jaren zo voor de gek hebben kunnen houden. Dat is dan wel de minder leuke kant van het verhaal.
We twijfelen, wat is wijsheid. Hem zelf het hele verhaal vertellen of wachten tot hij er zelf mee komt. De kans is groot dat hij op school het een en ander hoort, misschien is het beter dat hij het van onszelf hoort. Een gevoel-verstandkwestie speelt hier op. Het is toch weer afscheid nemen van een bepaalde periode, sinterklaas zal nooit meer dat speciale en magische gevoel geven als wat het nu doet. Nooit meer die verrukte en blije gezichtjes, er zal er altijd eentje bij zitten die even oogkontakt zoekt en laat merken dat hij het spelletje meespeelt. Heel even willen we nog die fijne sfeer vasthouden, heel even nog de spanning voelen van het zingen en schoentje zetten. De verschrikte snoetjes als er op de deur wordt geklopt. Moeten we ons kind nu echt vertellen dat we alles verzonnen hebben? Dat het een groot verzonnen verhaal is?
Het zou toch wel erg fijn zijn als hij zelf met vragen zou komen, dat er twijfels beginnen te ontstaan, maar niks van dat alles. Heel voorzichtig heb ik hem verteld dat er in groep 5 surprises worden gemaakt. Wat surprises zijn, vond hij niet eens zo belangrijk. Waarom hij een surprise moest maken, vond hij veel belangrijker? Op mijn antwoord dat Sinterklaas niet meer uitgebreid naar groep 5 komt, zag ik de teleurstelling op zijn gezicht. 'Maar ik ben toch ook lief?' Tja......hoe leg ik dat nu toch uit?
Daan
vrijdag 28 september 2012
zondag 23 september 2012
Kriebels
Het wordt weer wat kouder, stiekum aan proberen ze op een onopvallende manier je huis binnen te dringen. Sommige mensen zijn er panisch voor, ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet panisch bang voor ben, maar om ze nou zonder angst te vangen, gaat me net iets te ver. Mijn moeder ving ze zelfs met haar blote handen. Brrr.....ik krijg er nog de rillingen van als ik er aan denk. Ik vang ze met een papiertje of als het een hele grote is, dan pak ik de stofzuiger. Als ze buiten zitten, hebben ze geluk. Dan mogen ze blijven wonen waar ze wonen, mits ze hun web maar niet dwars door de tuin maken. Niets zo vies en plakkerig om door een spinnenweb heen te lopen. Helemaal als je er met je gezicht doorheen gaat.
Ik probeer onze kinderen het mooie van spinnen te laten zien. Als ik een mooi web zie, dan tik ik er tegen aan en laat de kinderen zien dat de spin denkt dat hij of zij een prooi heeft gevangen. We hebben zelfs twee spinnenhuisdieren. Eentje woont er al jaren bij het achterraam, dat is Sjaak. Tijdens de zomermaanden zien we hem nauwelijks, maar nu hangt zijn webje weer voor het achterraam te wapperen in de wind. En bij de lamp van de voordeur woont Trees. Twee bescheiden spinnen, die zolang ze buiten blijven, hier heerlijk mogen blijven wonen. Ik hoop zo mijn kinderen niet bang te maken voor spinnen, vaak nemen ze de reactie van de ouders over, terwijl ze niet eens weten waar ze bang voor moeten zijn. Echter iedere keer als ik een spin zie, moet ik wel aan iets van vroeger denken.....
Jaren geleden gingen we eens op vakantie. Ik was een jaar of negen of tien, denk ik. Het was herfstvakantie en mijn ouders hadden een huisje gehuurd op een of ander vaag bungalowpark of camping. Midden in het bos, ergens in Overijssel. Center Parcs bestond toen nog niet, dus ik zou niet weten waar dat park of camping was. Ik denk ook niet dat ik er andere herinneringen aan zou hebben over gehouden, als die ik er nu aan heb. De herinneringen van nu zijn namelijk overtreffend in de categorie meest angstaanwekkend jeugdsentiment...
We kwamen helemaal enthousiast aan bij het huisje. Het was het laatste huisje in een laantje. Van buiten zag het er allemaal wat stoffig uit, alsof er al heel lang niemand was geweest. Maar goed, we zouden toch binnen zijn. Mijn zusje en ik gingen meteen op ontdekking uit. Woonkamer, badkamer, keuken, slaapkamers, toilet. Alles was aanwezig. Eigenlijk hadden we alleen dat maar gecontroleerd en we hadden besloten wie er in welk bed ging slapen, toen ik mijn ouders ineens hoorden zeggen 'laat dat maar niet aan de dames zien'. Wat mochten wij niet zien? Natuurlijk gingen we wel kijken. We waren tenslotte niks nieuwsgierig ofzo.
Mijn moeder stond in de keuken en keek in de gootsteen. Iiiieeeeewww!! Daar zaten twee spinnen. Niet zomaar spinnetjes, nee van die grote, dikke zwarte spinnen. Gatverdegatver. Toen werd het huisje ineens met andere ogen bekeken. Ja, daar in het hoekje zit er ook eentje. Getsie! En daar in die hoek zag ik er ook eentje weglopen. Overal waar we keken, zat of hing wel een spin. Allemaal verschillend qua grootte en dikte. Mijn moeder zei dat ze ze wel zou vangen en dan was er niks meer aan de hand. Ondertussen waren we bij de slaapkamer aangekomen. De slaapkamer waar mijn zusje en ik zouden gaan slapen. Hier konden we echter geen enkele spin vinden. Zie je wel, wilde mijn vader en moeder nog zeggen, het valt wel mee. Toen mijn moeder besloot de dekens van het bed terug te slaan, waarom ze dat deed mag Joost weten, maar ze deed het.
Wat we toen zagen was npg gruwelijker dan de spinnenspeurtocht door het huisje. Er zaten gewoon drie dikke spinnen in het bed. Tussen de lakens, eentje trippelde, gestoord in zijn winterslaap, nog iets verder richting het voeteneinde. Ik begon te gillen, rende weg en heb gehuild. Hier wilde ik niet op vakantie, ik ga toch niet in een spinnenhuis slapen. Ik voelde het overal kriebelen en nog krijg ik rillingen als ik aan die dikke spinnen in dat bed denk.
Uiteindelijk hebben we een ander huisje gekregen. Dat na een grondige inspectie op een spin na, spinvrij was. Ik heb de rest van de week echter met mijn knieën tegen mijn neus geslapen. Ik durfde mijn benen niet te strekken in dat bed. Mijn moeder heeft het hele bed afgehaald, uitgeklopt en opnieuw opgedekt, maar je weet maar nooit of er eentje zich had verstopt tussen de lakens. Zoals ik al schreef, ik weet niet meer wat we die vakantie hebben gedaan, wat er nog meer is gebeurd. Dat spinnenavontuur was overweldigend, de rest van de herinneringen aan die vakantie ben ik er spontaan door vergeten.
Ik probeer onze kinderen het mooie van spinnen te laten zien. Als ik een mooi web zie, dan tik ik er tegen aan en laat de kinderen zien dat de spin denkt dat hij of zij een prooi heeft gevangen. We hebben zelfs twee spinnenhuisdieren. Eentje woont er al jaren bij het achterraam, dat is Sjaak. Tijdens de zomermaanden zien we hem nauwelijks, maar nu hangt zijn webje weer voor het achterraam te wapperen in de wind. En bij de lamp van de voordeur woont Trees. Twee bescheiden spinnen, die zolang ze buiten blijven, hier heerlijk mogen blijven wonen. Ik hoop zo mijn kinderen niet bang te maken voor spinnen, vaak nemen ze de reactie van de ouders over, terwijl ze niet eens weten waar ze bang voor moeten zijn. Echter iedere keer als ik een spin zie, moet ik wel aan iets van vroeger denken.....
Jaren geleden gingen we eens op vakantie. Ik was een jaar of negen of tien, denk ik. Het was herfstvakantie en mijn ouders hadden een huisje gehuurd op een of ander vaag bungalowpark of camping. Midden in het bos, ergens in Overijssel. Center Parcs bestond toen nog niet, dus ik zou niet weten waar dat park of camping was. Ik denk ook niet dat ik er andere herinneringen aan zou hebben over gehouden, als die ik er nu aan heb. De herinneringen van nu zijn namelijk overtreffend in de categorie meest angstaanwekkend jeugdsentiment...
We kwamen helemaal enthousiast aan bij het huisje. Het was het laatste huisje in een laantje. Van buiten zag het er allemaal wat stoffig uit, alsof er al heel lang niemand was geweest. Maar goed, we zouden toch binnen zijn. Mijn zusje en ik gingen meteen op ontdekking uit. Woonkamer, badkamer, keuken, slaapkamers, toilet. Alles was aanwezig. Eigenlijk hadden we alleen dat maar gecontroleerd en we hadden besloten wie er in welk bed ging slapen, toen ik mijn ouders ineens hoorden zeggen 'laat dat maar niet aan de dames zien'. Wat mochten wij niet zien? Natuurlijk gingen we wel kijken. We waren tenslotte niks nieuwsgierig ofzo.
Mijn moeder stond in de keuken en keek in de gootsteen. Iiiieeeeewww!! Daar zaten twee spinnen. Niet zomaar spinnetjes, nee van die grote, dikke zwarte spinnen. Gatverdegatver. Toen werd het huisje ineens met andere ogen bekeken. Ja, daar in het hoekje zit er ook eentje. Getsie! En daar in die hoek zag ik er ook eentje weglopen. Overal waar we keken, zat of hing wel een spin. Allemaal verschillend qua grootte en dikte. Mijn moeder zei dat ze ze wel zou vangen en dan was er niks meer aan de hand. Ondertussen waren we bij de slaapkamer aangekomen. De slaapkamer waar mijn zusje en ik zouden gaan slapen. Hier konden we echter geen enkele spin vinden. Zie je wel, wilde mijn vader en moeder nog zeggen, het valt wel mee. Toen mijn moeder besloot de dekens van het bed terug te slaan, waarom ze dat deed mag Joost weten, maar ze deed het.
Wat we toen zagen was npg gruwelijker dan de spinnenspeurtocht door het huisje. Er zaten gewoon drie dikke spinnen in het bed. Tussen de lakens, eentje trippelde, gestoord in zijn winterslaap, nog iets verder richting het voeteneinde. Ik begon te gillen, rende weg en heb gehuild. Hier wilde ik niet op vakantie, ik ga toch niet in een spinnenhuis slapen. Ik voelde het overal kriebelen en nog krijg ik rillingen als ik aan die dikke spinnen in dat bed denk.
Uiteindelijk hebben we een ander huisje gekregen. Dat na een grondige inspectie op een spin na, spinvrij was. Ik heb de rest van de week echter met mijn knieën tegen mijn neus geslapen. Ik durfde mijn benen niet te strekken in dat bed. Mijn moeder heeft het hele bed afgehaald, uitgeklopt en opnieuw opgedekt, maar je weet maar nooit of er eentje zich had verstopt tussen de lakens. Zoals ik al schreef, ik weet niet meer wat we die vakantie hebben gedaan, wat er nog meer is gebeurd. Dat spinnenavontuur was overweldigend, de rest van de herinneringen aan die vakantie ben ik er spontaan door vergeten.
maandag 17 september 2012
Kast en muur
Verbazingwekkend hoeveel muren en kastjes er in Nederland zijn. Keukenkastjes, badkamerkastjes, klepkasten, opbergkasten, schoenenkasten, kledingkasten en ga zo nog maar even door. Klik bij ikea maar eens op kast en de keuze is reuze.Ikzelf heb ook meerdere varianten in huis staan of hangen, maar ik bedoel eigenlijk een ander soort kast en muur. Ik ken er verschillende. Zo ken ik het Ciz en het zorgkantoor en nu dus ook de gemeente, het servicepunt en het vervoersbedrijf.
Vandaag was het weer zo'n kast-naar-muur-en-muur-naar-kast-dag. Vreselijk zeg!! Heb je gisteren een heerlijke ontspannen zondag gehad, lekker een dagje weg geweest met je gezin, helemaal nieuwe energie opgedaan. Vanmorgen fris en fruitig opgestaan, kinderen lief begroet, geduld getoond en toch allemaal op tijd klaar voor school en dat allemaal zonder stress. Dat gevoel wat je dan hebt, zorgt ervoor dat je alles aan kan, nou ja bijna alles. Want na een bezoekje van de nieuwe taxichauffeur van Daan en zijn mededeling dat hij Daan naar de Bodde ging brengen, kwam de stoom uit mijn oren. De beste man dacht het allemaal nog een beetje te sussen door aan te bieden Daan toch gewoon mee te nemen en op de mytylschool af te zetten, maar helaas was het kwaad toen al geschied.
Daan ging vrolijk zwaaiend met de nieuwe meneer mee, hij had nergens erg in, vond het alleen maar machtig interessant om weer met de taxi te mogen en ook nog eens met onbekende kinderen en een onbekende chauffeur. Maar mama kon wel janken. En dat deed ik dan ook toen ik uitgezwaaid was. Ik belde brullend manlief op en snifte door de telefoon het verhaal dat Daan net op was gehaald. Dat ik voor de zekerheid nog maar gechecked had naar welke school hij ging, want dat ik het erg knap vond dat ze een afstand waar ik vorige week twintig minuten over deed, deze meneer dit in vijf minuten kon rijden. Ik wilde eigenlijk nog vragen of zijn bus ook over een zwaailamp en sirene beschikte.
Maar goed, nadat ik uitgesnotterd was, belde ik het servicepunt (de muur in dit geval). Hoe het toch kon dat, na talloze telefoontjes, afgelopen vrijdag nog de laatste keer, Daan toch nog naar de verkeerde school gebracht zou worden. De mevrouw aan de telefoon wist het ook niet, vond het wel een klacht waard en ging kontakt opnemen met het betreffende vervoersbedrijf (het badkamerkastje in dit geval). Ik werd in de wacht gezet en na een tijdje kwam ze met de mededeling dat het allemaal juist in het bestand stond, dat het ook bij het vervoersbedrijf bekend was, maar dat zij zich wel aan de wettelijke vijf werkdagen diende te houden. Er moest nog een planning worden gemaakt, ritten worden omgegooid, andere combinaties worden gezocht etc. Aangezien afgelopen vrijdag pas de papieren bij het vervoersbedrijf waren binnengekomen, hadden ze dus nog even de tijd.
En nu? Ik zou Daan voorlopig nog maar even zelf moeten brengen en halen, totdat het allemaal geregeld was. Ik moest hierover echt de gemeente (lees kast) bellen.Langzaam voelde ik dat ik giftig begon te worden. Het zal toch zeker niet weer die ene mevrouw van de gemeente zijn geweest? Die ene mevrouw had ik namelijk op 23 augustus aan de telefoon gehad en de wijziging doorgegeven, die mevrouw had ik op 5 september nog een keer gebeld en weer dezelfde wijziging doorgegeven, want er was nog steeds niks veranderd. Volgens die mevrouw had haar collega het dan niet op tijd veranderd, helaas voor die mevrouw, kon ik haar meteen mededelen dat ik geen andere collega had gesproken en zij de betreffende persoon was die het had moeten wijzigen. En ja wel hoor, nu kwam de betreffende mevrouw voor de derde keer in opspraak.
Ik besloot mijn geheime wapen in te zetten, ook een stukje ter zelfbescherming. Als ik boos ben, heel erg boos, dan ga ik namelijk staan te huilen. Dat komt natuurlijk een beetje gek over en serieus zal ik er niet door genomen worden, dus Bart mocht het telefoontje gaan plegen. Bart kan namelijk erg goed zakelijk blijven en heeft vanuit zijn werk regelmatig dit soort gesprekken. En inderdaad, de betreffende mevrouw wilde het weer afschuiven op haar collega. Wat oncollegiaal ben je dan! Maar al gauw merkte ze dat geen poot had om op te staan. Ze zou het een en ander met spoed in werking gaan zetten, ze zou kontakt opnemen met het serviceburo en het vervoersbedrijf en dan zou ze Bart vandaag nog terugbellen.
Mijn man kent echter het klappen van de zweep en vertelde haar vriendelijk dat hij haar zelf wel terug zou bellen en wel binnen 30 minuten. Ze was erg kortaf de tweede keer, een collega werd er nog bijgeroepen, maar Bart hield zijn poot stijf. Hij heeft zelfs nog gevraagd of hij Daan even moest komen laten zien bij ze, zodat ze wisten dat het om een kind ging en niet om een pak suiker. Uiteindelijk heeft een andere mevrouw het overgenomen. Haar kende we nog van vroeger, zij heeft bij dezelfde club gesport. Ze belde en vertelde dat ze de naam 'Daan Jansen' al een paar keer voorbij had horen komen en hoe het nu toch allemaal kon. Zij is degene die geregeld heeft dat Daan deze komende week met individueel vervoer wordt opgehaald. De kosten zijn voor rekening van de gemeente.
Na overleg met het vervoersbedrijf hoe laat Daan dan morgen opgehaald zou worden, bleek dat dit een uiterst zeldzaam iets was. Individueel vervoer betaald door de gemeente. Daarmee bleek maar weer dat de gemeente kleur moest bekennen. Kunnen ze die kleur mooi gebruiken om de muur eens te verven!
Vandaag was het weer zo'n kast-naar-muur-en-muur-naar-kast-dag. Vreselijk zeg!! Heb je gisteren een heerlijke ontspannen zondag gehad, lekker een dagje weg geweest met je gezin, helemaal nieuwe energie opgedaan. Vanmorgen fris en fruitig opgestaan, kinderen lief begroet, geduld getoond en toch allemaal op tijd klaar voor school en dat allemaal zonder stress. Dat gevoel wat je dan hebt, zorgt ervoor dat je alles aan kan, nou ja bijna alles. Want na een bezoekje van de nieuwe taxichauffeur van Daan en zijn mededeling dat hij Daan naar de Bodde ging brengen, kwam de stoom uit mijn oren. De beste man dacht het allemaal nog een beetje te sussen door aan te bieden Daan toch gewoon mee te nemen en op de mytylschool af te zetten, maar helaas was het kwaad toen al geschied.
Daan ging vrolijk zwaaiend met de nieuwe meneer mee, hij had nergens erg in, vond het alleen maar machtig interessant om weer met de taxi te mogen en ook nog eens met onbekende kinderen en een onbekende chauffeur. Maar mama kon wel janken. En dat deed ik dan ook toen ik uitgezwaaid was. Ik belde brullend manlief op en snifte door de telefoon het verhaal dat Daan net op was gehaald. Dat ik voor de zekerheid nog maar gechecked had naar welke school hij ging, want dat ik het erg knap vond dat ze een afstand waar ik vorige week twintig minuten over deed, deze meneer dit in vijf minuten kon rijden. Ik wilde eigenlijk nog vragen of zijn bus ook over een zwaailamp en sirene beschikte.
Maar goed, nadat ik uitgesnotterd was, belde ik het servicepunt (de muur in dit geval). Hoe het toch kon dat, na talloze telefoontjes, afgelopen vrijdag nog de laatste keer, Daan toch nog naar de verkeerde school gebracht zou worden. De mevrouw aan de telefoon wist het ook niet, vond het wel een klacht waard en ging kontakt opnemen met het betreffende vervoersbedrijf (het badkamerkastje in dit geval). Ik werd in de wacht gezet en na een tijdje kwam ze met de mededeling dat het allemaal juist in het bestand stond, dat het ook bij het vervoersbedrijf bekend was, maar dat zij zich wel aan de wettelijke vijf werkdagen diende te houden. Er moest nog een planning worden gemaakt, ritten worden omgegooid, andere combinaties worden gezocht etc. Aangezien afgelopen vrijdag pas de papieren bij het vervoersbedrijf waren binnengekomen, hadden ze dus nog even de tijd.
En nu? Ik zou Daan voorlopig nog maar even zelf moeten brengen en halen, totdat het allemaal geregeld was. Ik moest hierover echt de gemeente (lees kast) bellen.Langzaam voelde ik dat ik giftig begon te worden. Het zal toch zeker niet weer die ene mevrouw van de gemeente zijn geweest? Die ene mevrouw had ik namelijk op 23 augustus aan de telefoon gehad en de wijziging doorgegeven, die mevrouw had ik op 5 september nog een keer gebeld en weer dezelfde wijziging doorgegeven, want er was nog steeds niks veranderd. Volgens die mevrouw had haar collega het dan niet op tijd veranderd, helaas voor die mevrouw, kon ik haar meteen mededelen dat ik geen andere collega had gesproken en zij de betreffende persoon was die het had moeten wijzigen. En ja wel hoor, nu kwam de betreffende mevrouw voor de derde keer in opspraak.
Ik besloot mijn geheime wapen in te zetten, ook een stukje ter zelfbescherming. Als ik boos ben, heel erg boos, dan ga ik namelijk staan te huilen. Dat komt natuurlijk een beetje gek over en serieus zal ik er niet door genomen worden, dus Bart mocht het telefoontje gaan plegen. Bart kan namelijk erg goed zakelijk blijven en heeft vanuit zijn werk regelmatig dit soort gesprekken. En inderdaad, de betreffende mevrouw wilde het weer afschuiven op haar collega. Wat oncollegiaal ben je dan! Maar al gauw merkte ze dat geen poot had om op te staan. Ze zou het een en ander met spoed in werking gaan zetten, ze zou kontakt opnemen met het serviceburo en het vervoersbedrijf en dan zou ze Bart vandaag nog terugbellen.
Mijn man kent echter het klappen van de zweep en vertelde haar vriendelijk dat hij haar zelf wel terug zou bellen en wel binnen 30 minuten. Ze was erg kortaf de tweede keer, een collega werd er nog bijgeroepen, maar Bart hield zijn poot stijf. Hij heeft zelfs nog gevraagd of hij Daan even moest komen laten zien bij ze, zodat ze wisten dat het om een kind ging en niet om een pak suiker. Uiteindelijk heeft een andere mevrouw het overgenomen. Haar kende we nog van vroeger, zij heeft bij dezelfde club gesport. Ze belde en vertelde dat ze de naam 'Daan Jansen' al een paar keer voorbij had horen komen en hoe het nu toch allemaal kon. Zij is degene die geregeld heeft dat Daan deze komende week met individueel vervoer wordt opgehaald. De kosten zijn voor rekening van de gemeente.
Na overleg met het vervoersbedrijf hoe laat Daan dan morgen opgehaald zou worden, bleek dat dit een uiterst zeldzaam iets was. Individueel vervoer betaald door de gemeente. Daarmee bleek maar weer dat de gemeente kleur moest bekennen. Kunnen ze die kleur mooi gebruiken om de muur eens te verven!
maandag 10 september 2012
School
Ineens was het zover. Daar gaan we dan! Daan zijn eerste schooldag is een feit. Waar we vorige week al een kijkje hadden genomen, gingen we vandaag echt naar toe. Ik had nog een paar dagen gekregen om aan het idee te wennen, maar toch bleef het een beetje knagen in mijn buik. Daan had echter helemaal geen last van een knagende buik, althans dat liet hij niet merken. Daan was mega enthousiast. Hij was te vergelijken met een stuiterbal. Hij haalde alleen het plafond net niet, maar voor de rest schoot hij ook alle kanten en alle hoogtes op. 'Ikke ook, bjoot etuh, zei hij, 'op sool'. Even voor de duidelijkheid, hij at op 't Zonnelicht ook gewoon brood. Maar vandaag was het toch anders. Hij mocht zijn brood namelijk in een broodtrommel meenemen, net zoals Gijs en Juul. Wat voelde hij zich groot en trots. 'Peum' mocht het namelijk niet, die was nog klein.
Daan mocht zijn tas inpakken, gooide al zijn spullen in de tas. Pop en tuut moesten mee, schriftje, broodtrommel, drinken, koeiemelk ook, fruit. Alles werd benoemd en vervolgens werd het er op een liefdevolle, maar hardhandige manier in gedaan. Toen hij ook nog een zwemtas mee moest nemen, omdat hij vanmiddag zwemles kreeg, kon het helemaal niet meer stuk. Hij klapte in zijn handen, sprong luid joepie-end door het huis en rende vol enthousiasme naar de auto. 'Ikke sool toe'.
De hele familie in een auto, dat was al een fijn begin. Papa ging namelijk ook mee. Eerst brachten we Gijs en Juul naar school en toen ik terug kwam zei Daan erg duidelijk 'nu ikke beurt'. Ja daan, nu gaan we naar jouw nieuwe school. Zo gezegd, zo gedaan. De auto geparkeerd en nog steeds was het een overenthousiaste Daan. Hij stapte stevig door, wilde zelf beide tassen dragen. Hij wilde zelfs geen hand meer geven. Dat doen grote jongens tenslotte niet meer. Ondertussen probeerde ik mijn eigen gevoelens te onderdrukken. Zodat ik vooral niet uitstraalde dat ik er moeite mee had om hem los te laten. Weer een nieuwe stap, nieuwe mensen die hem helemaal nog niet kennen. Niet weten wie hij is, wat hij bedoeld, hoe ze hem moeten benaderen. Nee, ik glimlachte naar hem, praatte met hem mee en ondertussen hoopte ik heel hard dat hij dit enthousiasme vast wist te houden.
Bij zijn klas aangekomen, gaf hij de juf netjes een handje. 'Ik heet Daantje' zei hij toen ik vroeg hoe hij heette. Hij ruimde zijn spulletjes uit zijn tas uit. Zijn tas hing hij weer aan de kapstok en vervolgens mocht hij het stoeltje met de egel gaan zoeken. Eenmaal de juiste stoel gevonden, ging hij zitten. Tijd om afscheid te nemen.........en toen sloeg zijn enthousiasme om. 'Ikke ook mee'. 'Ikke andere sool'. 'Nee Daan, je mag hier blijven. Ga maar lekker zitten'. Nog een laatste kus en vlug weglopen voor hij zou gaan huilen. Maar het was al te laat. Huilend en mopperend kwam hij achter ons aan gerend. De juf die achter hem aanliep, wilde hij geen handje geven. 'Nee, ikke ook mee, andere sool.' huilde hij.
Het liefste had ik hem meegenomen. Huppekee, in de auto naar 't Zonnelicht, maar dat ging helaas niet. Mijn hart brak, toen ik hem samen met de juf half slepend naar binnen bracht. Daan heeft namelijk de gewoonte om zich te laten vallen als iets hem niet zint. Hij was ook niet van plan om te gaan staan. Ik heb hem op zijn stoel gezet, een allerlaatste kus gegeven en ben vlug de klas uit gegaan. Daan begon intens verdrietig te huilen, mama huilde van binnen mee. Hier was ik zo bang voor geweest. Hoe leggen wij ons mannetje uit dat het hier ook leuk is, dat hij hier zoveel meer kan gaan leren en dat het tijd voor hem was/is om naar school te gaan? Niemand die mij daarop antwoord kan geven.
Eenmaal thuis gaat een uurtje later de telefoon. Juf Marcia aan de telefoon. Zie je wel, ik moet hem komen halen, is het eerste wat ik denk. Maar nee hoor, Daan is nog even verdrietig geweest, maar liet zich al gauw sturen. Hielp goed mee met spulletjes klaar zetten. Heeft heerlijk gesmuld van zijn koek en was op dat moment heerlijk buiten aan het spelen. Ze zagen een vrolijke Daan, die volop kletste en het goed naar zijn zin leek te hebben. Ik slaak een zucht, zie je wel....het komt allemaal wel goed. Het kost alleen een paar tranen.
Daan mocht zijn tas inpakken, gooide al zijn spullen in de tas. Pop en tuut moesten mee, schriftje, broodtrommel, drinken, koeiemelk ook, fruit. Alles werd benoemd en vervolgens werd het er op een liefdevolle, maar hardhandige manier in gedaan. Toen hij ook nog een zwemtas mee moest nemen, omdat hij vanmiddag zwemles kreeg, kon het helemaal niet meer stuk. Hij klapte in zijn handen, sprong luid joepie-end door het huis en rende vol enthousiasme naar de auto. 'Ikke sool toe'.
De hele familie in een auto, dat was al een fijn begin. Papa ging namelijk ook mee. Eerst brachten we Gijs en Juul naar school en toen ik terug kwam zei Daan erg duidelijk 'nu ikke beurt'. Ja daan, nu gaan we naar jouw nieuwe school. Zo gezegd, zo gedaan. De auto geparkeerd en nog steeds was het een overenthousiaste Daan. Hij stapte stevig door, wilde zelf beide tassen dragen. Hij wilde zelfs geen hand meer geven. Dat doen grote jongens tenslotte niet meer. Ondertussen probeerde ik mijn eigen gevoelens te onderdrukken. Zodat ik vooral niet uitstraalde dat ik er moeite mee had om hem los te laten. Weer een nieuwe stap, nieuwe mensen die hem helemaal nog niet kennen. Niet weten wie hij is, wat hij bedoeld, hoe ze hem moeten benaderen. Nee, ik glimlachte naar hem, praatte met hem mee en ondertussen hoopte ik heel hard dat hij dit enthousiasme vast wist te houden.
Bij zijn klas aangekomen, gaf hij de juf netjes een handje. 'Ik heet Daantje' zei hij toen ik vroeg hoe hij heette. Hij ruimde zijn spulletjes uit zijn tas uit. Zijn tas hing hij weer aan de kapstok en vervolgens mocht hij het stoeltje met de egel gaan zoeken. Eenmaal de juiste stoel gevonden, ging hij zitten. Tijd om afscheid te nemen.........en toen sloeg zijn enthousiasme om. 'Ikke ook mee'. 'Ikke andere sool'. 'Nee Daan, je mag hier blijven. Ga maar lekker zitten'. Nog een laatste kus en vlug weglopen voor hij zou gaan huilen. Maar het was al te laat. Huilend en mopperend kwam hij achter ons aan gerend. De juf die achter hem aanliep, wilde hij geen handje geven. 'Nee, ikke ook mee, andere sool.' huilde hij.
Het liefste had ik hem meegenomen. Huppekee, in de auto naar 't Zonnelicht, maar dat ging helaas niet. Mijn hart brak, toen ik hem samen met de juf half slepend naar binnen bracht. Daan heeft namelijk de gewoonte om zich te laten vallen als iets hem niet zint. Hij was ook niet van plan om te gaan staan. Ik heb hem op zijn stoel gezet, een allerlaatste kus gegeven en ben vlug de klas uit gegaan. Daan begon intens verdrietig te huilen, mama huilde van binnen mee. Hier was ik zo bang voor geweest. Hoe leggen wij ons mannetje uit dat het hier ook leuk is, dat hij hier zoveel meer kan gaan leren en dat het tijd voor hem was/is om naar school te gaan? Niemand die mij daarop antwoord kan geven.
Eenmaal thuis gaat een uurtje later de telefoon. Juf Marcia aan de telefoon. Zie je wel, ik moet hem komen halen, is het eerste wat ik denk. Maar nee hoor, Daan is nog even verdrietig geweest, maar liet zich al gauw sturen. Hielp goed mee met spulletjes klaar zetten. Heeft heerlijk gesmuld van zijn koek en was op dat moment heerlijk buiten aan het spelen. Ze zagen een vrolijke Daan, die volop kletste en het goed naar zijn zin leek te hebben. Ik slaak een zucht, zie je wel....het komt allemaal wel goed. Het kost alleen een paar tranen.
Afscheid
Vorige week hebben we er al een kijkje genomen. Samen met papa en mama, mocht Daan gaan kijken. Op zijn nieuwe school, waar hij binnenkort gaat starten. Hij ging vlotjes mee met de intern begeleidster die hij voor de eerste keer zag. 'Joepie' zei hij en met een 'doei' was hij weg. Benieuwd wat er allemaal te beleven was. Ondertussen hebben wij het kennismakingsgesprek gehad. In alle rust konden we alles wat er rondom Daan speelt, vertellen. Zodat we straks allemaal met onze neuzen dezelfde kant uitwijzen. Na het gesprek gingen we nog een bezoekje brengen aan zijn klas en op de gang konden we hem al horen roepen. 'Whieeeew'!!! Daan had de grootste lol, hij zat heerlijk in een schommel.
Daan was super enthousiast en wilde wel even in zijn nieuwe klas gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Hij zei netjes 'hallo' en heeft even aan zijn tafeltje gezeten. Een beetje rondgekeken, maar toen viel het kwartje pas. 'Nee, zei hij, ikke annere sool.' 'Naar Niesje'. Tja, hoe moeten we hem dit uit gaan leggen. Met een 'doei' gaf hij duidelijk aan dat hij er klaar mee was en hij stapte zo het lokaal uit. Dat zou nog weleens erg lastig kunnen worden. Daan had duidelijk een ander beeld bij school, dan wij hadden. Maar ja, wij kunnen makkelijker schakelen en weten dat er vele scholen zijn. Voor Daan geldt dit niet, voor hem is er een school en dat is 't Zonnelicht. Bij Nieske en Mayke.
Gelukkig had ik nog een paar dagen om aan het idee te wennen. Om los te laten dat het misschien wel de verkeerde beslissing was geweest. Hoe konden we Daan dit toch aandoen? Hij was toch tevreden, zat lekker op zijn plek? Dat zijn dan de gedachten die door je hoofd flitsen, die op zo'n moment overheersen en je aan het twijfelen brengen. Ik dacht er niet meer aan dat Daan echt uitgespeeld was op 't Zonnelicht, dat hij meer uitdaging nodig had. Dat mijn andere kinderen ook naar school gaan en ze nu eenmaal niet altijd klein blijven. Alhoewel ik dat soms toch wel heel erg graag zou willen, even de tijd stil zetten.
Vrijdag hebben we Daan voor de laatste keer opgehaald. Daan zei vrolijk 'tot mogguh' tegen Nieske. Geen besef dat het de laatste keer voor hem was. Ik kon me groot houden, slikte dapper mijn tranen weg. Waarom zou ik verdrietig zijn, als Daan er zo makkelijk mee om ging. Hij zou mijn tranen alleen maar vreemd vinden en niet kunnen plaatsen. Ik heb echter nog een zoon, Gijs. Als er iemand gevoelig is en niet tegen afscheid nemen kan, is hij het wel. Dus eenmaal in de auto, draaide hij zijn hoofd weg en toen wist ik al hoe laat het was. De tranen stroomden over zijn wangen en toen brak ik ook. Daar zaten we dan, twee jengelende meiden die zeurden om een snoepje op de achterbank. Daan die fanatiek sabbelend op zijn speen met zijn beertje in zijn hand naar buiten zat te kijken, moe van een drukke dag. Na even gesnotterd te hebben, hebben we onze tranen gedroogd. Het zou vast erg leuk worden voor Daan en hij zou er heel veel nieuwe dingen gaan leren. Nu zou Daan voortaan ook naar een 'echte' school gaan. En hoe moeilijk afscheid nemen ook kan zijn, die dingen horen ook bij het leven. Ik zal vast nog wel wat tranen laten, maar weet ook dat het goed is zo.
Daan was super enthousiast en wilde wel even in zijn nieuwe klas gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Hij zei netjes 'hallo' en heeft even aan zijn tafeltje gezeten. Een beetje rondgekeken, maar toen viel het kwartje pas. 'Nee, zei hij, ikke annere sool.' 'Naar Niesje'. Tja, hoe moeten we hem dit uit gaan leggen. Met een 'doei' gaf hij duidelijk aan dat hij er klaar mee was en hij stapte zo het lokaal uit. Dat zou nog weleens erg lastig kunnen worden. Daan had duidelijk een ander beeld bij school, dan wij hadden. Maar ja, wij kunnen makkelijker schakelen en weten dat er vele scholen zijn. Voor Daan geldt dit niet, voor hem is er een school en dat is 't Zonnelicht. Bij Nieske en Mayke.
Gelukkig had ik nog een paar dagen om aan het idee te wennen. Om los te laten dat het misschien wel de verkeerde beslissing was geweest. Hoe konden we Daan dit toch aandoen? Hij was toch tevreden, zat lekker op zijn plek? Dat zijn dan de gedachten die door je hoofd flitsen, die op zo'n moment overheersen en je aan het twijfelen brengen. Ik dacht er niet meer aan dat Daan echt uitgespeeld was op 't Zonnelicht, dat hij meer uitdaging nodig had. Dat mijn andere kinderen ook naar school gaan en ze nu eenmaal niet altijd klein blijven. Alhoewel ik dat soms toch wel heel erg graag zou willen, even de tijd stil zetten.
Vrijdag hebben we Daan voor de laatste keer opgehaald. Daan zei vrolijk 'tot mogguh' tegen Nieske. Geen besef dat het de laatste keer voor hem was. Ik kon me groot houden, slikte dapper mijn tranen weg. Waarom zou ik verdrietig zijn, als Daan er zo makkelijk mee om ging. Hij zou mijn tranen alleen maar vreemd vinden en niet kunnen plaatsen. Ik heb echter nog een zoon, Gijs. Als er iemand gevoelig is en niet tegen afscheid nemen kan, is hij het wel. Dus eenmaal in de auto, draaide hij zijn hoofd weg en toen wist ik al hoe laat het was. De tranen stroomden over zijn wangen en toen brak ik ook. Daar zaten we dan, twee jengelende meiden die zeurden om een snoepje op de achterbank. Daan die fanatiek sabbelend op zijn speen met zijn beertje in zijn hand naar buiten zat te kijken, moe van een drukke dag. Na even gesnotterd te hebben, hebben we onze tranen gedroogd. Het zou vast erg leuk worden voor Daan en hij zou er heel veel nieuwe dingen gaan leren. Nu zou Daan voortaan ook naar een 'echte' school gaan. En hoe moeilijk afscheid nemen ook kan zijn, die dingen horen ook bij het leven. Ik zal vast nog wel wat tranen laten, maar weet ook dat het goed is zo.
donderdag 6 september 2012
Gespierd
Ineens was het gebeurd. 'Knak' deed het in mijn nek en voor ik het wist kon ik mijn nek nog net zo draaien, dat mijn hoofd weer recht vooruit keek. Naar rechts kijken ging nog wel redelijk, maar naar links kijken, lukte gewoon niet meer. De laatste tijd (lees maanden) had ik zo nu en dan weleens vaker iets horen 'knakken' in mijn nek, maar daarna schoot alles weer terug en schonk ik er geen aandacht meer aan. Tot ik de laatste tijd steeds vaker onverwachts een pijnscheut in mijn nek voelde. Niet zo'n klein beetje pijnlijk, maar zo'n scheut waarvan ik net niet in mijn broek pieste, een jengelend kind op de achterbank afblafte, mijn nek even hardhandig masseerde en vervolgens een dag lang met een zeurend pijntje op die geknakte plek rond bleef lopen. Het werd tijd voor een bezoekje aan de fysiotherapeut, dacht ik dan en ging verder met waar ik gebleven was.
Na die bewuste 'knak' heb ik toch maar de fysiotherapeut gebeld en ik kon dezelfde ochtend nog terecht. En ondanks dat het eigenlijk helemaal niet in mijn 'schema' paste, was ik toch heel erg blij dat ik kon gaan. Eenmaal daar aangekomen was het niet zo best. Eigenlijk vertelde ze alles wat ik al wist, maar nooit naar wilde luisteren. Mijn nek zat in drie lagen vast, mijn schouders idem en eigenlijk mijn onderrug ook. Het werk wat ik deed, was belastend voor mijn rug en ik moest echt op mijn houding letten. Het zou bovendien verstandig zijn om aan sport te gaan doen, om mijn spieren te trainen en soepel te houden.
Toen vond ik het toch wel tijd dat ze eens even beter naar mij keek. Ik ben tenslotte hartstikke gespierd, al zeg ik het zelf. Mijn organisatiespieren zijn enorm goed ontwikkeld. Zo ook mijn spieren van geduld en mijn stress-spieren. Ik heb een wasbordje van ren-en vliegspieren, mijn (ver)zorgspieren liegen er niet om. En wat te denken van mijn portemonneespieren, mijn huishoudspieren, mijn dierenverzorgspieren, mijn was-en strijkspieren en mijn 'wzwvwvge'-spieren. Ook mijn facebookspieren, sociale kontaktspieren, haal-en brengspieren en zelfs mijn typvingerspieren zijn ontzettend gespierd, een bodybuilder zou er jaloers op zijn. De enige spieren die ik beter zou moeten trainen en die zo nu en dan blokkeren, zijn de 'tijd-voor-mezelf'-spier en de relaxspier. Helaas zijn die spieren erg ver weg gestopt. Zo ver weg dat het moeizaam gaat om ze te trainen en erg gespierd zullen deze dan ook nooit worden. Maar daar kan ik wel mee leven, ik heb namelijk voor de rest een prachtig gespierd lijf!! Het is maar net wat je wilt zien....
wzwvwvge = wat zullen we vandaag weer verantwoord gaan eten
Na die bewuste 'knak' heb ik toch maar de fysiotherapeut gebeld en ik kon dezelfde ochtend nog terecht. En ondanks dat het eigenlijk helemaal niet in mijn 'schema' paste, was ik toch heel erg blij dat ik kon gaan. Eenmaal daar aangekomen was het niet zo best. Eigenlijk vertelde ze alles wat ik al wist, maar nooit naar wilde luisteren. Mijn nek zat in drie lagen vast, mijn schouders idem en eigenlijk mijn onderrug ook. Het werk wat ik deed, was belastend voor mijn rug en ik moest echt op mijn houding letten. Het zou bovendien verstandig zijn om aan sport te gaan doen, om mijn spieren te trainen en soepel te houden.
Toen vond ik het toch wel tijd dat ze eens even beter naar mij keek. Ik ben tenslotte hartstikke gespierd, al zeg ik het zelf. Mijn organisatiespieren zijn enorm goed ontwikkeld. Zo ook mijn spieren van geduld en mijn stress-spieren. Ik heb een wasbordje van ren-en vliegspieren, mijn (ver)zorgspieren liegen er niet om. En wat te denken van mijn portemonneespieren, mijn huishoudspieren, mijn dierenverzorgspieren, mijn was-en strijkspieren en mijn 'wzwvwvge'-spieren. Ook mijn facebookspieren, sociale kontaktspieren, haal-en brengspieren en zelfs mijn typvingerspieren zijn ontzettend gespierd, een bodybuilder zou er jaloers op zijn. De enige spieren die ik beter zou moeten trainen en die zo nu en dan blokkeren, zijn de 'tijd-voor-mezelf'-spier en de relaxspier. Helaas zijn die spieren erg ver weg gestopt. Zo ver weg dat het moeizaam gaat om ze te trainen en erg gespierd zullen deze dan ook nooit worden. Maar daar kan ik wel mee leven, ik heb namelijk voor de rest een prachtig gespierd lijf!! Het is maar net wat je wilt zien....
wzwvwvge = wat zullen we vandaag weer verantwoord gaan eten
Abonneren op:
Posts (Atom)