Check

Checklist om op jezelf te kunnen wonen:

- Eten kunnen koken ----------------------- > check
- Boodschappen kunnen doen ---------- > check
- Geld verdienen ----------------------------- > check
- Stofzuigen en dweilen -------------------- > check
- Wassen en strijken ------------------------ > check

Ik ben boven, even snel de bedden afhalen en laten luchten. Als ik beneden kom, staat Pleun in de keuken. De keukenla is open, het krukje staat eronder. Pleun zit op het bankje, wat in de keuken staat en probeert met een schilmesje een kiwi te snijden. Mijn hart slaat over....tjeetje zeg! Schilmesjes mogen vanaf nu niet meer in de keukenla liggen. Dat ging maar net goed. Pleun kijkt me aan met een blik van 'waar maak je je druk om.' 'Ikke, fuit eten....kiebie.' Ik besluit het krukje te verstoppen. In de kelderkast. Daar zit geen klink aan, die krijgt ze vast niet open. Helaas vormen één erg vindingrijk kind en één sullige goedzak de ideale combinatie om die kelderkastdeur open te krijgen. 'Daan, opuh make' commandeert ze. 'Hier is kukje, mama. Moe nie inne keller. Domme mama.' En ze zucht eens diep.

We gaan boodschappen doen, even eruit. Pleun wil in het karretje en niet in het stoeltje. Ze wil staan, maar na een paar haarscherpe bochten en wat overdreven remwerk van mij, besluit ze toch maar in het stoeltje te gaan zitten. Deze tactiek werkt uiteindelijk het beste. Ik laat ze in de waan dat ze het zelf bedacht heeft, het is echt beter om in het stoeltje te gaan zitten. Ze houdt het boodschappenlijstje en de pen stevig vast. 'Ja, klopt. Mellik' zegt ze, als ik de melk in de kar leg en ze streept het kattenvoer door. 'Oh mama, peer mee. Vin ik jekker.' zegt ze als we langs de groente en fruit afdeling lopen.

Als ik alles heb, gaan we naar de kassa. Pleun helpt mee en legt alles netjes op de band. Uiterste concentratie, want alles wat op de band wordt gelegd, wordt benoemd. Wat ze niet weet, vraagt ze aan mij. Als ik moet betalen, wil zij op het groene knopje duwen. Het is iedere keer weer een verrassing in welk land we die dag zijn, aangezien Pleun tijdens het inpakken van de boodschappen de pinautomaat alvast insteld. Pleun kan betalen in het nederlands, duits en engels. Ze drukt op het groene knopje en voor de pinautomaat na kan denken, heeft ze het pasje er al uitgetrokken. 'Hier mama, bijna fergete.' Het ding slaat op tilt, betaling is voortijdig afgebroken en het hele circus herhaalt zich opnieuw.

Thuis ruim ik de boodschappen op, Pleun helpt mee. Al gauw is ze hiermee klaar en besluit even tv te gaan kijken. Ze pakt het (bovenstaande) krukje, zet het voor de tv-kast, klimt erop en zet de tv aan. Ze pakt de afstandbediening en zet de tv op een dusdanig volume dat het lijkt alsof we in het bejaardentehuis wonen. Voor ze gaat zitten, besluit ze dat ze nog een koek wil. 'Mama, ikke koek van Daan pakken?' vraagt ze voor de formaliteit als ze de koek al in haar handen heeft.

Als de koek op is, is het ook meteen duidelijk wat mijn volgende activiteit wordt. Juist stofzuigen. Pleun 'stopzuigt' mee. Ze doet dit erg grondig, gordijnen, speelgoed en zelfs de kleine tafel wordt afgezogen. Natuurlijk gewoon met de voet van de stofzuiger. Ik heb een verstelbaar stang, maar die mag niet op de laagste stand. Dat doe ik namelijk ook nooit, dus loopt daar een minimensje met een stang die bijna twee keer zolang is, zwaaiend in het rond. Vooraf maak ik de enige correcte deal met haar. We doen het OM DE BEURT. Alleen duurt mijn beurt net iets langer dan die van haar....

Terwijl ik aan het stofzuigen ben, is Pleun verdwenen. Dit is geen goed teken, want vaak vreet ze dan iets uit. Jawel hoor, de wasmachine waarvan ik net had gezien dat hij klaar was, draait weer. Op een programma dat 2 uur en 31 minuten duurt. Er zit niks anders op dan te wachten tot de wasmachine opnieuw klaar is. De vieze was die voor de wasmachine lag, is ook verdwenen. Jawel hoor, die zit in de droger en de droger draait. Ik haal de vieze was eruit en sorteer de schone was die er ook al in zat, eruit. 'Is vies, mama. Blèh.' zegt Pleun die is komen kijken waarom ik vind dat ze haar huishoudelijk taak niet goed heeft uitgevoerd.

Dit zijn natuurlijk maar een paar voorbeelden, er zijn er nog tig op te noemen. Ik noem alleen even het chocolademousse-toetje wat Pleun in de keuken op de grond op zat te eten. Het (witte) bankje in de keuken, de vloer, de keukenkastjes en de handdoek en natuurlijk het betreffende kind, zaten vol met chocolade. Of die keer dat ik de keukenla opentrek en daar wel dertig, normaal gesproken, vochtige doekjes zie liggen. 'Mij hande, vies.' is daarop haar commentaar. Of die keer dat ik vergeten ben de dweil emmer meteen op te ruimen en ik ineens 'ooh' en 'mama' hoor. Emmer is (met inhoud) omgevallen, vloer is zeiknat. Of die keer dat ze besloten heeft dat Puk, ons konijn, wel los mag lopen in de tuin. Jammer dat het hek bij de poort niet dicht is en ik het konijn met de nodige moeite en inspanning bij de buren in de tuin
kan vangen. Wat te denken van die keer dat ze alvast de luier bij Daan had uitgedaan. Daan had gepoept, was wel tig keer in zijn eigen luier gaan staan en had met die poepvoeten diverse keren tussen zijn slaapkamer, onze slaapkamer en de badkamer op en neer gerend. Pleun kan alles zelf, weet alles al, hoeft niks meer te leren. Degene die nog heel veel te leren hebben zijn wij.

Het moge duidelijk zijn. Vanaf volgend jaar kan Pleun op kamers. Ze voldoet keurig aan alle eisen om zelfstandig te kunnen wonen. Ik zie geen reden om haar nog langer thuis te laten wonen en als ze volgend jaar woonruimte heeft gevonden, dan mag ze gaan. Het is zo ook wel lang genoeg geweest, ze woont alweer een hele tijd bij ons, haar ouders en nog thuiswonende broers en zus. Op een gegeven moment is een kind er aan toe om op zichzelf te gaan wonen. Gewoon je eigen regels bepalen, eten wanneer het je uitkomt, doen wat je zelf wil. Opruimen indien nodig en vooral lekker geen zeurende pa of ma in de buurt. Ik denk dat dat moment nu voor Pleun wel erg dichtbij komt. Het is tijd om haar los te laten. Onze peuterpuber van bijna drie jaar. Ojee, zeg ik nu drie jaar....ik bedoel natuurlijk achttien.

Mis je

'Hááá mamáááá', klinkt het als ik thuis kom. Daan komt vol enthousiasme op me afgerend. Hij pakt me vast en begint te springen. Altijd leuk en erg fijn zo'n welkom thuis begroeting. Heerlijk mannetje is het toch. Dan stopt hij met springen en zegt ineens 'mis je'. Ik begrijp hem in eerste instantie niet eens. Mis je? Hij herhaalt het nog een keer. 'Mis je, mamáááá.' Het kwartje valt. Hij heeft me gemist. Een warm gevoel vult zich binnen in me. Ik aai hem vertederd door zijn haar. Ik knuffel hem, maar daar heeft Daan allemaal niet zo'n zin in. Hij duwt me weg en rent alweer de kamer in. Ik blijf in de gang staan. Trots op onze zoon, die zijn emotie zo duidelijk heeft gemaakt. Hij heeft me gemist....wat wordt hij toch groot. Weer een stukje verder in zijn ontwikkeling.

Hoe speciaal de begroeting was, blijkt al vlug. De dagen er na zegt hij het nog op de juiste momenten. Dus als iemand weg is geweest en weer thuiskomt. Zo heeft hij Bart ook gemist als deze weer thuis komt van zijn werk. En hij heeft Gijs gemist als hij zelf terugkomt van school. In eerste instantie zijn we iedere keer weer ontroerd door zijn uiting, maar al gauw  begint het te vervelen en merken we dat het een dwangmatige zin is die hij zich eigen heeft gemaakt. Hij zegt het niet vanuit een gevoel, hij zegt het omdat het moet. Hij heeft het gedrag en de zin gekopieerd van zijn zusjes of zijn broer, maar weet eigenlijk niet wat de zin betekent.

Als ik van het toilet af kom, komt hij enthousiast naar me toe gerend. 'Mis je' zegt hij. Helemaal vergeten dat ik tien minuten daarvoor samen met hem in bed heb geknuffeld. Ons ochtendritueel. Als Bart naar badkamer loopt om zich aan te gaan kleden, komt hij aangerend 'mis je'. Als we de hond hebben uitgelaten, worden we (Bart of ik èn hond) uitgebreid begroet 'mis je.' Loop je van de woonkamer naar de keuken en terug, komt ie weer aan 'mis je'.  Dit alles zegt hij natuurlijk niet een keer. Maar wel tien keer achter elkaar. Vervolgens moet je knuffelen, nog een keer 'ik heb jou ook gemist' zeggen en dan gaat hij weer zitten.

Daan roept het tegenwoordig te pas en te onpas. Er is niks zo irritant als een broer die voor de televisie staat te springen (ben ik in beeld-verhaal), luid roepend 'mis je Sijs'.  'Ik jou niet hoor' is dan ook het vriendelijke commentaar van Gijs. Als ik hem aankijk, zegt hij, ik had al een keer gezegd dat ik hem had gemist, maar hij houdt niet op. Of als je hem aan het verschonen bent. Billen vol met poep, kind wat zich ineens omdraait (hij stond namelijk met zijn rug naar me toe) en zegt 'mis je'. Jouw hand zit vol met zijn poep, maar dat interesseert hem niet. Op zo'n moment kan ik echt niet vol overtuiging zeggen 'ik heb jouw ook gemist hoor Daan'. Dan komt er echt iets anders uit mijn mond.

Zo lief als we het vonden en ontroerd als we in het begin waren, hebben we hem geknuffeld. Er niet bij stil gestaan dat dit wel weer eens het volgende 'riedeltje' kon gaan worden. Alleen maar gedacht dat hij weer een sprongetje had gemaakt in zijn ontwikkeling. Het blijkt kopieergedrag te zijn, Daan weet niet wanneer deze zin wel of niet gezegd moet worden. Hij hoort het van een van ons en denkt dat het zo hoort. Het moment waarop je zoiets zegt, ontgaat hem volledig.

Waarom zei hij het dan wel toen ik thuiskwam van mijn werk? Misschien een teovallige timing. Maar als ik terug ga denken, blijkt dat zijn zussen achter hem aan renden. Ze riepen 'heb jouw gemist mama'. Daan was alleen net iets sneller bij mij en riep daarom als eerste 'mis je' , want zijn zussen riepen dat tenslotte ook. Een ding is echter wel duidelijk geworden, wij missen hier heel veel....