Daan

donderdag 15 november 2012

Lief!

Het is half zes in de ochtend. Ik hoor zachtjes een deur opengaan. Meteen ben ik wakker, sinds de komst van onze kinderen, slaap ik als het ware op hun geluiden. Lastig, maar ik ben er al wel aan gewend. Ik spits mijn oren wat uitgebreider om te horen wie het is. Vier kinderen, dus vier keer kans. Het is op de zolder, dus dan vallen er al twee kinderen af. Zachtjes hoor ik schuifelende voetjes op het laminaat. Ik hoor de deur weer piepend dichtgaan en weet dan dat het Pleun is. Juul laat haar deur namelijk altijd open staan. Heel stil komt ze de trap  af geslopen. Hier en daar kraakt een trede en dan stopt ze even. Als ze beneden is, verwacht ik ze eigenlijk aan mijn kant van het bed. Heerlijk nog even een klein meisje in ons bed, dat tegen me aankruipt en samen dutten we nog even verder tot de wekker gaat.

Tot mijn grote verbazing schuifelt ze niet naar ons bed, maar ze loopt doodleuk naar Daan zijn kamer. Daan, die dan nog in diepe rust is. Iets wat eigenlijk ook niet vaak voorkomt, aangezien hij onze nachtbraker is. Voor ik besef wat ze doet, doet ze zijn deur open, knipt het grote licht aan, groet Daan een goedemorgen en deelt hem mee dat ze 'even' met zijn treinbaan komt spelen. Ik spring als een gek uit bed, doe het licht uit, zet Pleun op de gang en zeg tegen Daan dat het midden in de nacht is en hij nog even verder moet slapen. Helaas, het kwaad is al geschied. Pleun begint te blèren op een dusdanig volume dat er op zolder weer een deur opengaat. Daan begint te mopperen en roept 'ikke uit'.

Ik stuur Pleun naar haar kamer, mopperend kruip ik weer in bed. Dat ze het maar lekker uitzoeken, ik doe gewoon net of ik niks meer hoor. Nu is het papa's beurt. Maar dan hoor ik Daan roepen. Hij is inmiddels uit zijn bed gekomen en staat dus onderaan de zoldertrap om 'Peum' te roepen. 'Peum' reageert en weer gaat die deur open. Ze komt naar beneden en samen gaan ze op Daan zijn kamer spelen met de treinbaan. Ik hoor haar bemoederend tegen hem zeggen, kom maar Daan, ik zal jou helpen. Uitkijken, anders val je. Jij mag deze, dan pak ik die. En dat alles in haar peuterdialect en om kwart voor zes 's morgens.

Samen spelen ze even op Daan zijn kamer en dan besluiten ze dat ze op de kamer van Pleun verder gaan spelen. Weer hoor ik haar bezorgde toon, wanneer hij de zoldertrap op gaat. Goed uitkijken Daan, zegt onze peuter tegen haar vier jaar oudere broer. Hij neemt het klakkeloos aan van haar. Ondanks het vroege tijdstip ben ik ontroerd, zo klein en al zo zorgzaam. Ze voelt haarfijn aan dat Daan meer zorg en hulp nodig heeft dan haar andere broer en zus. Ondanks dat het ook erg confronterend is, hij is en blijft tenslotte haar 'grote' broer, raakt het me wel heel erg. Ik ben geraakt door haar bezorgdheid, haar geduld en de liefde die uit haar stem klinkt. Ons bijdehandtje dat nog drie jaar moet worden. Zo klein nog en al zo'n verantwoordelijkheidsgevoel. Ik hoop dat ze dit vast blijft houden, dat ze Daan blijft zien als een prachtige mannetje dat, ondanks zijn achterstand, haar ook nog zoveel kan leren.

donderdag 8 november 2012

tout en boos

Die Daan van ons...doet ons nog steeds versteld staan. Sinds hij op school zit, gaat hij met sprongen vooruit. Geen sprongetjes, maar hele sprongen zijn het. Hij doet het supergoed en je ziet hem groeien. In alles. Zo ook in zijn emotionele ontwikkeling.

Meneer kan voortaan aardig boos zijn als iets niet volgens zijn plan gaat. Hij bepaalt graag hoe het hier allemaal moet en iedereen moet naar hem luisteren. Nu zijn het hier allemaal wel van die regelaars, die het graag voor een ander regelen, maar de grootste moeite hebben om het voor zichzelf geregeld te krijgen. Aangezien hij echt in een imiteer en kopieerfase zit, is het dus niet zo vreemd dat hij dit ook doet.

Ik kan er soms wel de humor van inzien, maar dat is meestal als het niet bij mij gebeurt. Zo zette hij laatst de televisie uit. Hij ging naar beneden, vond dat het tijd was dat de rest ook mee naar beneden ging en zette zonder pardon de televisie uit. Nog wel op het spannendste moment! Wat volgde kan ik hier alleen maar neerzetten in tekens zoals deze #$*@!!

Ook de emoties beginnen een beetje door te dringen. Maar ook hier geldt dat alleen hij die heeft. Dat andere ook hun emoties kunnen hebben, is nog net iets te hoog gegrepen voor hem. Vaak hoor ik aan wat hij zegt, Juul er in terug en aan hoe hij doet, zie ik Pleun. Hij maakt er ene mooie combinatie van, maar het is wel duidelijk naar de andere kinderen en naar ons toe. Zo ook die ene keer...

Het is ochtend, tijd om te gaan ontbijten. We kunnen aan tafel, de tafel is gedekt. Daan hangt, samen met Juul, voor de televisie. Ik vraag aan Gijs of hij de tv uit wil zetten en Gijs doet dit. Daan begint te mopperen. 'Sijs, jij tout, moppert ie, ikke boos jou.' Hij herhaalt deze zin wel tig keer, zoals hij dat wel vaker doet. In afwachting op een reactie van Gijs of desnoods van iemand anders. Om zijn zin nog kracht bij te zetten, kruist hij zijn armen voor zijn borst en zegt luidruchtig 'soo!' Gijs begint te piepen tegen mij, Daan zegt dat ik stout ben. Ik zag dat Daan niet eens weet wat stout precies betekent en dat hij maar net moet doen alsof hij Daan niet hoort.

Eenmaal met zijn allen aan tafel is Daan zijn boze bui nog niet helemaal gezakt. Hij begint weer over de tievie. Over boos en tout. Hij is alleen vergeten in welke volgorde je het ook alweer moet zeggen. Hij kijkt Gijs nog een keer aan en zegt 'Soo Sijs, ikke tout op jou!' Dat we allemaal hard moeten lachen, maakt het nog vreemder. Hij snapt er nu helemaal niks meer van. Ik aai hem over zijn rug en zeg tegen hem 'dat was wel erg boos van Gijs he?' 'Ja' is daarop zijn antwoord.

frequentie

Ons gezin bestaat uit zes gezinsleden en daarnaast natuurlijk ook nog uit een aantal dierlijke gezinsleden. Ik denk dat van die zes gezinsleden, vier gezinsleden communiceren op frequentie 5 en de andere twee communiceren ieder op hun eigen frequentie. Daan praat en praat en praat. Hij zegt datgene wat hij vindt dat hij moet zeggen, zo op zijn eigen manier en op zijn eigen moment. Vaak is het gekopieerde taal, heeft hij iets ergens opgevangen en papegaait dit dan na. 'Brr koud' is nu een veel gehoorde zin en vervolgens trekt hij buiten zijn jas uit. Geen benul van wat koud nu precies betekent.

Juul daarentegen weet heel erg goed wat ze zegt, wat ze bedoelt. Het vervelende is echter dat zij een compleet andere denkwijze hanteert daarin dan wij dat doen. Het lijkt echt wel of we niet op elkaar zijn afgestemd. Juul zit vast op frequentie 3. Iedereen binnen ons gezin begrijpt elkaar, snapt wat we bedoelen, maar bij Juul lijkt het kwartje niet te vallen. Het lijkt wel of het bij haar op een andere manier binnen komt of we het misschien wel in het chinees zeggen. Ze begrijpt het niet. En wij begrijpen haar ook niet. Kortom er is konstant ruis op beide frequenties.

Zo hebben we tot oneindig veel ruzie en discussie gehad met z'n allen om een rose huis. Juul wist zeker dat we in een rose huis hadden gewoond. Niemand die wist wat ze bedoelde. Ik kon me er ook helemaal niks bij voorstellen. Toen we in ons huidige huis kwamen wonen, was Juul vier maanden oud. Ze kon gewoonweg dat vorige huis niet herinneren. Niet dat dat rose was, maar daar zou ze zich nog in vergist kunnen hebben of er zelf, met haar fantasie, rose van hebben gemaakt.  Maar herinneringen van voor de vier maanden die zijn er niet. Misschien onder hypnose, maar dit kon zij zich echt niet herinneren. Juul bleef echter bij hoog en laag volhouden dat we in een rose huis hadden gewoond. Ze werd er zelf boos om, erg boos. Begon te huilen omdat we niet wisten wat ze bedoelde. Uiteindelijk hebben we de discussie beeïndigd door toe te geven dat we vroeger in een rose huis hadden gewoond. Hehe, we konden allemaal weer verder met eten. Wat een toestand zeg en dat allemaal om een rose huis..

Een week later vraagt Gijs aan mij of we nog eens een keertje op vakantie kunnen gaan, daar waar ze dat zwembad in drie verdiepingen hebben. Ook zo'n lekkere vage vraag, maar ik weet wel meteen wat hij bedoeld. Pas dan valt bij mij het kwartje. Ik moet schuld bekennen aan Juul. We waren destijds in een Roompotpark met gekleurde huisjes en jawel....ons huisje was rose! Had ze het nu maar een beetje duidelijker gebracht, hadden we heel die tranen en gemopper niet door hoeven te maken. Scheelt erg veel gedoe en bij beide partijen irritatie.

Dit is natuurlijk maar een voorbeeldje, maar dit gaat de hele dag eigenlijk zo. Juul doet de meest vreemde dingen, maar vaak zijn ze (na het nodige denkwerk) wel te verklaren. Ze vraagt de dingen vaak op een andere manier. Een manier die voor haar erg logisch is en als je net zoals zij op frequentie 3 communiceert, zul je het meteen begrijpen. Aangezien wij echter op frequentie 5 zitten, begrijpen we haar vragen vaak niet. We vragen al om meer uitleg, duidelijkheid en alleen die vragen zorgen bij haar voor de nodige irritatie, want het is toch heel simpel wat ze vraagt...lastig en erg moeilijk. Het zorgt voor veel onbegrip, een hoog energieverbruik. Ik zou niet weten hoe we haar op frequentie 5 moeten krijgen of onszelf misschien wel op 3. Nu op dit moment is het hopen dat we door de ruis, die er op beide frequenties is, net datgene horen wat we nodig hebben om elkaar te begrijpen.

Tot slot nog even een vraag van Juul, vertaald door ons wat ons ook weer de nodige strijd en moeite heeft gekost. Zo kunnen jullie bepalen op welke frequentie jullie communiceren.

'Als ik als allerlaatste* ben. Wel nummer krijg ik dan?'

vrije vertaling: 'Als ik jarig ben, hoe oud word ik dan?'


* Uitleg: Daan was die dag (27 oktober) jarig. Juul was toen de allerlaatste die van onze vier kinderen jarig zou zijn (eerst Pleun nog (15 januari), daarna Gijs (31 maart), dan Juul (21 mei)). Nu Daan jarig is geweest, is hij de allerlaatste.