Moedergevoel

Een moeder voelt het gewoon....dat speciale moedergevoel, de meeste mede-moeders zullen vast weten waar ik het over heb. Het is een gevoel waar je eigenlijk in moet blijven geloven, waar je voor moet vechten en waar je altijd op moet vertrouwen. Dat is ook de reden waarom ik nog steeds vol blijf houden dat er met Juul iets niet helemaal lekker gaat. Ook Bart ziet dat er iets duidelijk anders gaat dan bij onze andere kinderen, Daan even niet meegeteld natuurlijk.

Zo tobben we eigenlijk al een aantal jaren aan, maar nu Juul ouder wordt en naar school gaat, wordt er eigenlijk steeds meer duidelijk. Het lastige is echter dat het erg moeilijk is uit te leggen en dat we het ook niet heel duidelijk kunnen benoemen. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die ook iets zien aan haar gedrag. En uiteindelijk kreeg ik een erg fijne tip van de peuterspeelzaaljuf van Pleun. Zij had zowel Juul als Pleun bij haar op de groep gehad en zag een erg duidelijk verschil.

Afgelopen week was het eerste gesprek met de S.I.-logopediste.We hadden tenslotte al de nodige gesprekken en onderzoeken achter de rug. Juul had speltherapie gehad en zelfs mijn collegaatje had haar behandeld. We zagen kleine positieve veranderingen, maar juist ook meer negatief gedrag op bepaalde momenten. Vandaar dat ik wat sceptisch was voor het gesprek.

Maar op het moment dat ik haar een hand gaf, voelde het goed en vertrouwd. Er was van haar kant een en al herkenning. Zij had aan een half woord van mij genoeg. Ze wist wat ik bedoelde, vertelde me dat er veel meer van deze kinderen zijn. Dat het niet aan de opvoeding lag, maar dat er echt bij Juul iets anders ging en dat zij Juul daarbij kon helpen. Eindelijk voelde ik me op de juiste plek met mijn hulpvraag voor Juul. Ik heb er alle vertrouwen in dat zij ons meer inzicht kan geven in Juul haar gedrag en Juul ook inzicht bij kan brengen in haar gedrag en de reacties van anderen daarop.

Ik voel  een juichstemming en kan niet bijna niet wachten tot Juul onder behandeling wordt genomen. Ik ben erg benieuwd naar de resultaten en heb eindelijk het gevoel dat er nog iemand mijn moedergevoel heeft gehoord behalve ikzelf.

Bemoeizuchtig

Ik wist wel dat ze bestonden. Bemoeizuchtige mensen. En dan vooral bemoeizuchtige mensen die ons niet kennen. Maar ik was ze eigenlijk vooral tegengekomen in situaties met Daan. Vandaag was het echter met Juul.

Ik stond, nog nahijgend van het gesjouw met Pleun, op het schoolplein te wachten tot de klas van Juul naar buiten kwam. Al gauw kwam daar een vrolijk, enthousiast meisje naar buiten gerend. Ze gaf me haar gebruikelijke hardhandige knuffelduw, maar dat was beter dan de kopstoot die ik ook weleens ontvang. Hierover zal ik meer over schrijven in een blog over Juul.

Ook Gijs kwam al aanlopen. Hij wilde graag met een vriendje afspreken. Juul en Pleun moesten dus even wachten, want ik moet het een en ander met de moeder afspreken. Al gauw hoorde ik Gijs mopperen, Juul had hem een duw gegeven. Daarna begon Pleun te huilen, ook die had een duw gekregen van haar en tot slot, toen Juul het wel tijd vond om te gaan, pakte ze mijn pink vast, trok er erg hard aan en boog hem toen net niet in de stand gebroken. Erg pijnlijk en mijn geduld was dan ook ver op.

Ik probeerde haar toe te spreken, maar Juul stak haar tong naar me uit en nam niet de moeite om me aan te kijken, laat staan te luisteren. Ik besloot om het gedrag en madam te negeren en we liepen richting auto.Juul wilde mij een hand geven. Nee, ik zeg het verkeerd, ze eiste dat ik haar een hand zou geven. Dit ging echter niet en als het al ging, had ik het niet gewild, want ik was eigenlijk nog steeds boos om haar gedrag. Daar ging het fout.

Een luid krijsende Juul, gillend en huilend, hing aan mijn arm. 'Handje, háááánd' was het enige wat ze kon gillen. Ze hoopte op die manier toch een hand af te kunnen dwingen, maar haar gedrag werkte eigenlijk als een rode lap op een stier. Ik probeerde haar te negeren, maar ze trok aan mijn arm, kneep in mijn onderarm, ging aan mijn tas hangen, ging voor me staan en probeerde me om ver te duwen. Ondertussen liep ik richting de parkeerplaats, Pleun aan mijn andere arm. Gijs en zijn vriendje sjokten achter me. Ik ademde in en ademde uit, adem in, adem uit. Mijn geduld bereikte zo langzamerhand zijn kookpunt.

Ik besloot haar stevig toe te spreken, 'nee is nee'. Ik liet haar naar mijn gezicht kijken en attendeerde haar erop dat mama echt heel boos was. Juul haar gedrag veranderde niets, het werd eigenlijk nog een tikkeltje dramatischer en harder. Ik besloot weer terug te gaan naar het negeren. Iedereen weet tenslotte van het negatief gedrag negeren, positief gedrag belonen protocol. Tenminste dat dacht ik.

Ondertussen dat ik naar de parkeerplaats liep, passeerde ik een aantal studentes van de middelbare school die naast onze basisschool ligt. Ik was er al voorbij gelopen toen ik werd ingehaald door een meisje van een jaar of zeventien. 'Mevrouw, mag ik vragen waarom u uw kind geen handje geeft?' Ik stopte, want ik had ze niet verstaan door dat gekrijs van Juul. Ze herhaalde haar vraag nog eens. Mijn broek zakte af, als ik op dat moment geen riem aan had gehad. Ik gaf haar te kennen dat haar dat helemaal niks aan ging, maar ze wist niet van ophouden. 'Maar ik u kunt haar toch wel een handje geven? Ik zie uw dochter huilen en vragen om een handje. Op mijn vraag of ze wist wat er van te voren was voorgevallen en of ze dat ook had gezien, gaf ze geen antwoord. 'Maar u moppert alleen tegen haar en negeert haar verder.'

Ik voelde mijn boosheid over Juul haar gedrag langzaamaan over gaan op de bemoeizuchtige tiener, die waarschijnlijk verder wilde leren voor psycholoog ofzo. 'Zeg weet je.' Snotneus, maar dat zei ik als 'volwassen' vrouw natuurlijk niet hardop. 'Het gaat je helemaal niks aan en je denkt toch zeker niet dat ik jou ook maar enige uitleg verschuldigt ben.' En daarna liep ik door, nog steeds met een krijsende Juul.

Inmiddels ben ik al lang en breed thuis, maar ik word nog pissig als ik er aan denk. De meeste mede-moeders herkennen zo'n voorval met hun eigen kinderen, jammer genoeg ontbrak die ervaring bij het bemoeizuchtige tienermeisje. Ik hoop, dat tegen de tijd dat ze zelf moeder is, nog eens terug denkt aan dit voorval en snapt dat er zoiets is als negeren en belonen van gedrag. Zij krijgt van mij in ieder geval geen beloning, ik negeer het maar gewoon!

Koperen bruiloft

Aanstaande maandag zijn we alweer 12 1/2 jaar getrouwd. We vieren dan onze koperen bruiloft zoals ze het ook wel noemen. In die twaalf-en-een-half jaar is er veel gebeurd. We zijn een aantal keren verhuisd, we zagen onze beestenboel uitbreiden, maar namen ook afscheid van een aantal lieve beestjes. We werden de trotse ouders van onze vier geweldige kinderen, maar moesten ook afscheid nemen van een aantal dierbaren. We zagen onze zaak failliet gaan, maar bouwden ook weer een andere carriëre op. We kenden grote zorgen, kleine zorgen, verdriet, maar ook veel mooie en liefdevolle momenten. We zagen vrienden komen en weer gaan, sommige vrienden bleven.

25 februari vieren we ons wettelijk huwelijk. We hebben namelijk twee trouwdagen. Eerst zijn we 'even snel' voor de wet getrouwd, gewoon uit formaliteit omdat we dan geen samenlevingskontract hoefden af te sluiten. In juni dat jaar erop trouwden we nog een keer, toen voor de kerk compleet met jurk, pak en oldtimer. En een groot feest. Om de 25e augustus 2000 toch tot een bijzondere dag te maken, hadden we een aantal goede vrienden en wat familie uitgenodigd. Na de plechtigheid vierden we bij mijn ouders feest in hun tuin. Zo werd het toch een mooie en speciale dag.

De twaalf-en-een-half jaar zijn voorbij gevlogen. Het voelt gewoon nog maar zo kort geleden, de herinnering is nog zo vers. Het klinkt ook zo oud. Ik kan me namelijk ook nog zo goed herinneren dat mijn ouders 12 1/2 jaar getrouwd waren. Samen met mijn oma en mijn jongere zusje gingen we een kadootje voor ze uitzoeken. Het werd een witte koektrommel met gekleurde stipjes. Helemaal zelf gekocht van ons gespaarde geld. Volgens mij staat de koektrommel nu nog bij mijn ouders in de kast. Ik weet dat ik op dat moment mijn ouders wel erg oud vond, 12 1/2 jaar was tenslotte ook wel erg lang.

Nu ben ik zelf 12 1/2 jaar getrouwd en ik voel me alles behalve oud. Sterker nog, toen mijn moeder trouwde was ze jonger dan toen ik trouwde. Dus tijdens hun koperen bruiloft was ze nog niet eens zo oud als ik nu ben. Zullen onze kinderen ons nu ook oud vinden? Vast wel, maar zoals we het weleens zeggen 'je bent zo oud, als je je voelt'.

Ik ben benieuwd hoe de komende 12 1/2 jaar eruit zullen zien. Wat ze ons zullen brengen.Wat voor herinneringen we dan op zullen halen. Waar we met plezier aan terug denken of welke zorgen we dan achter ons hebben gelaten. Ik hoop dat we onze zilveren bruiloft met onze beide ouders mogen vieren, misschien zelfs wel met de nodige aanhang van onze kinderen. Maar ik weet wel, dat als ze net als de voorgaande jaren zijn, dan komen we er wel. Een ding is zeker, 25 jaar getrouwd klinkt NIET oud!

dipje

Ik had het me zo voorgenomen. Dit jaar zou ik me niet laten overvallen door de winterblues. In november en december, als de dagen weer korter zijn, het buiten kouder en natter wordt is er nog niet zoveel aan de hand. Dan vind ik het nog wel gezellig en knus. Kaarsjes aan, kacheltje aan. Lekkere stamppot eten, spelletjesavonden en gewoon heerlijk met het hele gezin binnen blijven. Terwijl buiten de regen tegen de ramen slaat of er een dikke laag sneeuw ligt. Dat zijn de gezellige donkere maanden. Sinterklaas die ons land een bezoekje komt brengen, daarna de sfeer van kerstmis. De eerste twee weken van januari gaan ook nog wel, dan hebben we tenslotte nog de verjaardag van Pleun waar ik druk mee bezig ben. Maar daarna.......pffffft!

Ik vind het zo'n ontzettende saaie en duffe maanden. De dagen lijken voorbij te kruipen en er gebeurd niks spannends. Het is te nat en te koud om lekker uit te waaien op het strand of om een frisse neus te halen in het bos. Soms heb je een dag waarop het zonnetje lekker schijnt, de temperatuur wat oploopt en dan wordt je heel even lekker gemaakt met het voorjaar dat eigenlijk nog veel te ver weg is. De volgende dag ligt er weer een laagje sneeuw, moet je weer krabben of regent en hagelt het. Eigenlijk zou, wat mij betreft, het voorjaar wel eind januari mogen beginnen.

Doordat wij in het zuiden wonen, krijgen we ook nog het carnavalsfeest over ons heen. Ga je carnavallen? Hoe ga je verkleed? Waar ga je naar toe? Jammer genoeg draagt het carnavalsfeest niet bij aan mijn 'joehoe' stemming. Ik word er eerder sjacherijniger van en zou het liefst vijf dagen onderduiken. Lekker op vakantie of gewoon tijdelijk woonruimte in het noorden van het land zoeken ofzo. Misschien komt het wel omdat ik eigenlijk zo'n structuur-kip ben.. En als er iets met carnaval ontbreekt, is het wel structuur en regelmaat. Zo heb ik voorgaande jaren al regelmatig aan een gesloten deur van een winkel gestaan. Wegens carnaval zijn wij twee dagen gesloten. Kom op zeg! Het is maar carnaval....zelfs met kerst zijn de winkels langer en vaker geopend.

Vaak krijg je ook nog te maken met een of ander griepvirus. Kinderen om beurten ziek, in het ergste geval jijzelf ook nog ziek en lamlendig. Heb je net de buikgriep achter je gelaten, is iedereen snotverkouden en hoest zijn of haar longen uit het lijf en dan vooral 's nachts, zodat je ook geen fatsoenlijke nachtrust overhoudt. Nee, van die eerste twee maanden van het nieuwe jaar wordt ik nooit zo vrolijk.

Maar goed, nog een paar weken en dan is februari ook alweer voorbij en kan ik af gaan tellen. In maart zitten stiekum aan vaak al wat meer van die enkele voorjaarsdagen, Gijs is in maart jarig en daarna barst de drukte alweer los. Kinderfeestje, verjaardagen van mijn ouders, Bart die jarig is. En langzaamaan komen er zo steeds meer mooie dagen en wordt het weer wat drukker en voller in onze agenda. We kunnen weer naar buiten, actief bezig zijn, bbq aan. Weg met alle ziektekiemen, maak plaats voor nieuwe weerstand! Dag,dag winterblues, welkom nieuwe energie!

Dwars

Daan is lekker dwars. Op dit moment zit hij volop in zijn peuterpuberteit. En weetje wat het leuke vooruitzicht hiervan is? Hij blijft er, door zijn ontwikkelingsachterstand, ook wat langer in hangen dan een ander kind. Daan is dwars en zijn antwoord is standaard 'nee'. Ook 'hoef nie' en 'vin ik nie leuk' zijn veel gehoorde uitspraken. Hij gebruikt ze wisselend en soms toevallig op het goede moment. Laatst stond de taxichauffeur aan de deur. 'Nee' zei Daan, 'ik bijf thuis.' Hij was dan ook niet van plan om mee te werken met zijn jas aan te doen. Laat staan dat hij vrijwillig naar de taxi liep. Daar had hij wat hulp van mama bij nodig. Dus daar stond ik dan in alle vroegte met een oververhit hoofd, een krijsend kind in de taxi uit te zwaaien. Gelukkig weet ik dat hij, eenmaal op school, uit zijn boze bui is en hij het toch erg naar zijn zin heeft.

Op dit moment is Daan ook van mening dat hij zich met de rest van ons gezin mag bemoeien. Dat doen de andere tenslotte ook met hem. Pleun zit regelmatig met opgeheven wijsvinger 'ssst, stil Daan' aan tafel over hem te moederen. Daan zijn reactie is daar voortaan niet minder om. 'Nee, hou jij klep dicht.' Waar hij dit heeft geleerd mag Joost weten, maar het klinkt zo ontzettend brutaal. Het werkt als een rode lap op een stier. Als ik het hoor, krijgt hij meteen een standje. Als ik het niet hoor, zorgen zijn zussen er wel voor dat het mij niet ontgaat. Ze komen het dan een voor een melden bij mij. Op het moment dat ik er iets van zeg, krijg ik het commentaar 'hou mond dicht'.  Jullie kunnen al wel raden waar Daan daarna zit....

Het is een heerlijk kind, maar op dit moment is hij zo ontzettend eigenwijs en dwars. Hij heeft helemaal ontdekt dat hij een eigen willetje en een eigen mening heeft. En gaat dan ook lekker in discussie. Het zou fijn zijn, als hij binnen niet al te lange tijd leert dat hij zijn mening ook bij kan stellen en niet alles wat hij vindt zo is. Zelfs de hond ontkomt er niet aan. Zo gauw hij zich maar omdraait in zijn mand, hij komt er niet uit, draait zich alleen om, zit er aan de eettafel een jongetje heel hard te roepen 'inne mand jij!' Op het moment dat de hond eens diep zucht en snurkend verder slaapt roept hij 'hou jij klep dicht'.  En ja hoor, daar zijn ze weer.....twee meisjes die piepend en zeurend in de keuken staan 'mamáááá, Daan zei het weer.' Pfffft, als iedereen hier nu eens op zichzelf let, daar hebben ze allemaal een dagtaak aan!

Schaterlach

's Avonds na het eten, zitten we vaak nog met zijn allen aan tafel. Soms, als we wat later klaar zijn met eten, kijkt Gijs naar het jeugdjournaal en Daan wil dan vaak bij hem zitten. Om na tig keer 'stil Daan' weer bij ons aan tafel te komen zitten. Hij gaat naast papa zitten en houdt zijn handen voor zijn ogen. 'Papa, ikke kiekeboe' en hij legt zijn hoofd op de tafel neer. Bart gaat naast hem hangen en Daan begint al met lachen. Op het moment dat hij omhoog komt en zijn handen voor zijn ogen vandaan haalt, roept Bart 'kiekeboe'.  Daan schrikt een meter de lucht in en begint te schaterlachen. We moeten wel mee lachen of we willen of niet. Hetzelfde herhaalt zich. Daan gaat weer liggen en weer schrikt hij zichtbaar als Bart 'kiekeboe' roept. 'Nog een keer, papa. Is jappig.' zegt Daan. Het schrikgevoel wat hij iedere keer voelt, maakt hem aan het lachen. Ook bij de twintigste kiekeboe, schrikt hij nog net zo hard als bij de eerste keer.

Op zulke momenten moeten we lachen en genieten we volop van ons vrolijke mannetje. Heerlijk om met hem dit spelletje te spelen. Hem te zien lachen. Zijn lach werkt zo aanstekelijk. Je moet er zelf ook om lachen. Hij lacht ongeremd en voluit. Iedere keer weer. Ook als we verstoppertje spelen en hij allang weet waar je zit verstopt, schrikt hij iedere keer om daarna in schaterlachen uit te barsten. Ondanks dat hij weet wat er komt, schrikt hij iedere keer opnieuw. Soms schrikt hij echter zo erg, dat hij niet meer in de schaterlach kan komen. Dan hebben we een probleem, hij begint te huilen, wordt boos en soms eindigt hij zelfs op de trap, omdat hij gooit met spullen, zichzelf slaat en niet meer uit zijn boze bui kan komen. Dat zijn de momenten die zo dubbel voelen, want ik wil hem troosten. Ik wil niet op hem mopperen, ik wil hem vasthouden en zeggen dat het geen leuk 'japje' was. Maar dat snapt Daan niet. Daan weet niet wanneer het 'genoeg' is. Hij kent geen rem. Dus het is aan ons om te voelen wanneer iets lang genoeg heeft geduurd, om steeds op te letten dat we hem niet al te erg laten schrikken, maar net zo dat hij er enorm om moet lachen.

Een schaterlachende Daan is tenslotte stukken gezelliger dan een Daan die op de trap zit te gillen van nijd.

thomashuis

Zo'n half jaar geleden besloten Bart en ik ons aan te melden als zorgondernemers van een thomashuis. We kenden de stichting al wel wat langer, maar op een avond keken we toevallig op hun site en zagen een vacature voor het dorp Dongen. Op dat moment besloten we dat we nu de stap moesten wagen. Even een korte uitleg voor degene die onbekend zijn met een thomashuis.

Een thomashuis is een woonhuis waar acht mensen met een verstandelijke beperking wonen. Het huis bestaat uit een ondernemersgedeelte en het thomashuis. Als ondernemers woon je dus bij het thomashuis in. Je hebt natuurlijk je eigen gedeelte om te wonen en te leven, dat gedeelte is je privéwoning. Je kunt je daar terugtrekken op momenten dat je 'vrij' bent, maar tegelijkertijd ben je er eigenlijk 24 uur per dag aanwezig. In praktijk leef je namelijk veel meer in het thomashuis dan in je eigen gedeelte. Je vormt als het ware een groot gezin met de bewoners van het thomashuis. Deze bewoners 'kies' je zelf uit, je gaat gesprekken aan met ouders, bewoners, werk etc. Uiteindelijk creeër je zo de groep die het beste bij je gezin past.

Een hele opgave voor de meeste mensen, maar voor ons eigenlijk een enorme uitdaging. Ons gezin is al bijzonder en juist door Daan kijken wij eigenlijk nergens meer van op. We besloten ons dan ook meteen aan te melden. Een hele procedure volgde. Het was een pittig formulier wat we in moesten vullen. Het zette aan tot nadenken met vragen als 'wat spreekt u aan in het concept?' en 'welke persoonlijke competenties heeft u om als zelfstandig ondernemer aan de slag te gaan?' of 'wat heeft u te bieden, waardoor klanten juist bij u zorg in willen kopen?' Niet de minste vragen dus. Het was ook niet zomaar in een avondje ingevuld, we hebben er echt goed over nagedacht, maar werden uiteindelijk beloond met een uitnodiging om een presentatie te komen geven.

Het was de bedoeling dat we onszelf zouden presenteren voor een tweetal mensen vanuit de stichting, een zorgondernemersstel en drie andere stellen welke zich ook hadden aangemeld. Enorm spannend natuurlijk, maar we gingen door naar de volgende ronde. Hierna volgde er nog twee rondes met iedere keer weer andere mensen met wie we in gesprek gingen. Er is stevig gediscussieërd over ons gezin, hoe we onszelf zagen, hoe we het voor ons zagen met een zorgintensief kind. Maar iedere keer hebben we ons zelf duidelijk gepresenteerd, open en eerlijk onze twijfels gedeeld en aangegeven hoe wij het zagen. Een uitdaging!

Tot slot kwam het allerlaatste telefoontje. Voor we met de directrice het allerlaatste gesprek zouden voeren, zou er door de bank een quick-scan worden uitgevoerd. De BKR was al binnen en helemaal in orde. Nu wilde ze alleen nog weten of het financieël haalbaar was. Jullie raden het al, financieël kwam er een negatief advies. Ons huis zou met een restschuld moeten worden verkocht, als gevolg van de economische crisis.Er werd aangegeven dat we of iemand moesten vinden die garant wilden staan voor ons of zelf het resterende bedrag af konden betalen. Een lening hiervoor afsluiten ging niet, aangezien we ook een starterskrediet af moesten sluiten voor het thomashuis en deze twee niet samen gaan.

Iemand die garant wilde staan voor ons, was er niet. Onze beide ouders lieten weten geen mogelijkheden te  zien voor financiële hulp en zelf hadden we natuurlijk ook niet zo'n grote zak met geld. We waren bereid om onze kapitaalrekening (welke al tien loopt) in te zetten, maar ook dat bleek niet voldoende te zijn om de complete restschuld mee in te lossen. Uiteindelijk kregen we vandaag het beslissende telefoontje dat het hierbij eindigde voor ons. De stichting stond niet open om een regeling te treffen en was ook niet bereid om mee te denken voor een andere oplossing. Dit was aan ons en aangezien wij geen andere mogelijkheden hadden,hield het hier voor ons op. We hebben aangegeven dat we het erg jammer vonden dat ze het financiële plaatje zwaarder lieten wegen dan de zorg, waar het uiteindelijke allemaal om gaat. Ook dit zagen zij anders, aangezien we straks als zelfstandig ondernemer zouden functioneren en geld dan ook niet onbelangrijk is.

Hiermee komt er dus een eind aan onze droom. Natuurlijk zouden we het over een jaar of vijf, mocht de financiële crisis dan op zijn retour zijn, nog eens kunnen proberen, maar we hebben besloten dat we dat niet willen. Op dit moment zijn onze kinderen nog redelijk jong en over vijf jaar zitten we met beginnende pubers. We zijn van mening dat we dan juist een stabiele thuissituatie moeten creëren en er voor ze zijn. Zonder dat we te druk bezig zijn om ons thomashuis op poten te zetten. Nu was DE kans, maar helaas heeft het niet zo mogen zijn.
We balen ontzettend, vooral omdat het om iets gaat waar we zelf geen invloed op hebben gehad. Het is jammer dat de mensen nu niet zien wat voor mooie droom het was en hoe we ons er voor de volle honderd procent voor hadden ingezet om het tot een groot succes te maken.

Het is zoals mijn nichtje zo lief schreef 'ze weten niet wat ze missen'.  Zo is het maar net, maar verdriet doet het wel!!