Het is net 16.00 uur geweest als de deurbel gaat. Zonder dat ik de deur open heb gedaan, weet ik dat het Daan is, want hij wordt altijd rond 16.00 uur thuisgebracht met de taxi. Ik kan hem buiten al horen praten tegen Jan, zijn vaste taxichauffeur. 'Et wel. Mm, isse et wel waar' hoor ik hem zeggen. Hij is in discussie met Jan over iets, alleen ik weet nog niet wat.
Ik doe de deur open en Daan stapt zonder me aan te kijken naar binnen. 'Hallo oma, waar isse opa?' En bedankt Daan! zeg ik tegen hem. Pas dan kijkt hij me aan en begint te mopperen. 'Neeee, oma komt. Neeee, isse nie goed. Oma komt mij halen'. Daan had duidelijk een andere planning in gedachten. Hij loopt stampend de woonkamer in, duidelijk op zoek naar oma. Na mijn vraag om dag te komen zeggen tegen Jan, komt hij luid mopperend, jammerend en half huilend de gang in. Om daar weer om te draaien en richting de woonkamer terug te lopen. Net voordat hij weer in de woonkamer staat, draait hij zich half om, zwaait een zwaaitje ergens halverwege de lucht en mompelend 'dag Jan'.
Ik doe de deur dicht en weet dat dit al uit gaat draaien op een driftbui. Hij is niet meer te corrigeren, luistert niet meer naar wat ik zeg. Daan had duidelijk iets anders verwacht en zijn plaatje klopt nu niet. Het mopperen gaat langzaam over in razen. Ik probeer hem nog een koek aan te bieden, maar zelfs dat helpt niet meer. Terwijl ik naar de keuken loop om zijn tas leeg te ruimen, loopt hij achter me aan en voor ik er erg in heb, slaat hij mij op mijn rug. Dit is de eerste keer dat hij echt slaat, voorheen bleef het bij dreigen met slaan richting ons. Gelukkig was het niet heel hard, maar net hard genoeg om een flinke uitbrander van mij te krijgen.
Nu is het hek van de dam. Daan barst in huilen uit, schreeuwt 'souserik' en wil me nog een keer slaan. We zijn erg alert op het slaan van Daan en maken hier meteen korte metten mee. Nu is hij nog maar 'klein' en nog niet al te sterk, maar als hij een jaar of vier verder is en hij dit gedrag nog steeds laat zien, kunnen wij hem niet meer de baas en wordt zijn kracht alleen maar groter en meer. Dus meneer moet van mij onmiddellijk op de trap, in de gang, gaan zitten. Daar raast en tiert hij nog even verder. Ik hoor dat alle schoenen, die op de trap stonden, tegen de voordeur aan gegooid worden. Het speelgoed smijt hij ook weg. Hij bonst en slaat hard tegen de muren. Op het moment dat ik de hal in spiek en hem richting het gordijn zie lopen om daaraan te gaan trekken, grijp ik in en zet hem zonder pardon op zijn kamer.
Nu is het helemaal raak. Hij gooit alle treintjes tegen zijn deur, onder luid gemopper. Zijn knuffel vliegen door de kamer. Hij bonst op zijn deur en schuift zijn treintafel met een luide klap tegen de muur en weer terug en nog een keer tegen de muur. Na een minuut of vijf ga ik naar boven. Zijn driftbui is wat gezakt, vol tranen staat hij op. Mijn hart breekt om hem zo te zien, maar ik weet ook dat het het beste is om hem even uit te laten razen. Als we hem te snel terughalen, schiet hij net zo snel weer terug in zijn driftbui.
Het blijkt dat hij die ochtend Gijs heeft horen vragen wanneer oma hem (Gijs dus) kwam halen. Gijs heeft deze week namelijk een afspraak met oma om samen te gaan golfen, alleen wist Gijs niet meer wanneer dat dat was. Het doet me verdriet om te weten dat Daan hier zo boos om is geworden. Boos, maar eigenlijk was hij verdrietig en teleurgesteld, omdat hij iets anders had verwacht. Teleurgesteld en verdrietig zijn gevoelens waar Daan eigenlijk nog niks mee kan. Hij weet niet hoe hiermee om te gaan. Hij huilt wel, maar gaat dan net zo makkelijk over naar schreeuwen en kwaadheid. Juist zijn reactie van boosheid, het slaan, gericht gooien met speelgoed naar zijn broer of zusjes, gooien met alles wat je kan vinden, die reactie zorgt ervoor dat hij op de trap moet. Terwijl ik hem eigenlijk zou willen troosten en uit wil leggen dat hij het verkeerd had begrepen. Het geeft een gevoel van onmacht om hem zo te zien tieren. Niks voor hem kunnen doen, behalve hem uit te laten razen en consequent zijn in mijn reactie op zijn boosheid. Ik hoop echt dat hij hierin nog een sprongetje gaat maken. Dat hij net iets beter met zijn gevoelens om kan gaan en ze misschien ook nog wel kan benoemen. Dat zou zoveel frustraties van vele personen binnen ons gezin schelen, maar bovenal van Daan.
