Daan

vrijdag 21 maart 2014

Perfecte tv-moeder

Het is stil geweest wat betreft mijn blogs. Ik weet niet waar het door komt. Misschien is het te druk in mijn hoofd geweest. Alle informatie die we de afgelopen tijd te horen hebben gekregen. Alle gesprekken die we hebben gevoerd. Alle dingen die er nog moeten gebeuren of die er al gebeurd zijn. Ongemerkt slorpt het mijn energie op. Ik werk tijdelijk even niet, om de rust weer terug te brengen in huize Jansen, ondanks dat lukt het me nog steeds niet om rust te vinden. Om rust te creeëren. Het lijkt wel of ik er even allemaal geen grip meer op heb. Het gejaagde gevoel is meer dan ooit aanwezig. Ik kan niet meer relaxed genieten van het moment en alle mooie momenten glippen als zand door mijn vingers. Ik heb steeds het gevoel altijd maar te moeten sjouwen. Vlug,vlug. Druk,druk. Even snel hier, even vlug daar. Alles moet in de hoogste versnelling. 

Iedere dag spreek ik mezelf streng toe. Vandaag ga ik niks vlug,vlug en gehaast doen. Vandaag kijk ik hoever ik kom, want morgen is er weer een dag. Maar de therapie-dagen die blijven. En de gesprekken met de betreffende therapeuten zullen toch ook door moeten gaan. En het huis wordt echt niet uit zichzelf schoon. Boodschappen kunnen dan wel thuis worden bezorgd, ik zal ze toch eerst zelf moeten bestellen op internet. Ook zal er gegeten moeten worden en dan het liefst verantwoord en gezond. En de kinderen moeten ook in bad, om daarna lekker geurend in een schoon en fris bed te stappen. We maken nog een praatje, we lezen nog een boekje. Ik kus de kinderen welterusten, plof nog even voor een half uurtje op de bank en voor ik het weet, is de volgende dag weer aangebroken. 

Als je me vraagt wat ik dan allemaal op een dag heb  gedaan, kan ik je niet eens een duidelijk antwoord geven. Ik ben overal even geweest en ik heb geprobeerd om zoveel mogelijk dingen van mijn 'to do' lijstje te strepen, zodat ik dan de volgende dag wel een rustige dag heb en ik lekker met een kopje thee op de bank die stapel tijdschriften door kan bladeren. Maar die dag lijkt maar niet te komen. Of doe ik dan misschien iets verkeerd? 

Ik wil graag, heel graag zelfs, dat alles perfect is. Maar wat is perfect? Dat mijn huis zo opgeruimd en gestyled is, zodat ze ieder moment van de dag kunnen binnen vallen om een fotoreportage voor VT wonen te maken. Of dat er iedere avond een schijf van vijf maaltijd op tafel staat, waar iedereen van smult, de vingers erbij aflikt en waarvan Jamie Oliver maar al te graag het recept wil hebben. Dat mijn kinderen eruit zien om door een ringetje te halen, dat ze zo uit de nieuwste modecampagne van H&M zijn weggelopen. Nee, dat wil ik eigenlijk allemaal niet. Mijn huis is ingericht zoals wij het mooi vinden en waarbij wij ons prettig voelen en het is duidelijk te zien dat er kinderen en huisdieren wonen. En ik kook regelmatig dezelfde dingen, gewoon omdat de kinderen dan eens een keer goed en zonder te zeuren hun bord leeg eten. En mijn kinderen zien er leuk uit, maar om door een ringetje te halen? Als de haren gekamd zijn en de monden schoon geveegd dan zijn we al een heel eind.

Toch blijf ik die grote drang voelen om de perfecte moeder te willen zijn. De moeder die met haar kinderen spelletjes speelt, die aandachtig naar ze luistert en ze raad geeft als ze daarom vragen. De moeder die er altijd voor haar kinderen is, die ze troost als ze verdrietig zijn, die ze knuffelt en ervoor zorgt dat ze blaken van zelfvertrouwen. De moeder die voor haar kinderen door het vuur gaat, die er alles aan zal doen om er voor te zorgen dat zij een prettige en onbezorgde jeugd hebben gehad. En ik denk dat ik daar de zere plek raak. Een totaal onbezorgde jeugd kan ik onze kinderen niet geven. Maar is dat nou juist niet het enige waar je geen grip op hebt? Je kunt het beïnvloeden, maar het gaat zoals het komt. Natuurlijk weet ik dat ook wel. Net zo goed als dat ik weet dat mijn kinderen echt wel een prettig en fijn leven hebben bij ons en dat het helemaal niet slecht is als de kinderen een keer niet in bad gaan, dat er een keer twee dagen achter elkaar ongezond is gegeten en dat kinderen zich niet snel storen aan een rommelig huis. 

Het is dan ook echt mijn gevoel. Soms heb je weleens van die dagen. Dan twijfel je er net even wat meer over. Of je het allemaal wel goed doet. Want er is geen boek waarin iemand je verteld hoe je het beste je kinderen opvoed. Hoe het je lukt om een ideale moeder te zijn die haar werk feilloos weet te combineren met een gezin. Die relaxed alle afspraken voor haar kinderen af rijdt, die nooit afspraken vergeet, die een huis heeft wat altijd netjes en ordelijk is. Een moeder die er zelf altijd keurig verzorgd uit ziet en haar kinderen ook. Haar kinderen spelen natuurlijk lief met elkaar in plaats van dat ze ruzie maken over een speelgoedje wat volgens de een van hem is en volgens de ander van haar. Die moeders die bestaan natuurlijk alleen in tijdschriften of op televisie. 

Misschien dat ik maar een levensgrote print moet maken van zo'n televisie-en tijdschriftmoeder. Die zet ik dan in huis neer en bedenk dat ze er wel een grote puinhoop van heeft gemaakt. Dat ze echt de strijk weg moet werken en dat ze nodig eens de ramen moet zemen en dat het echt niet kan om er als Ma Flodder bij te lopen. Oja, ik herinner haar wel even aan de afspraak met de logopediste, waar ze een half uur geleden had moeten zijn. Natuurlijk ga ik zelf dan op de bank zitten met mijn tijdschriften en een kopje thee, gniffelend dat niemand perfect is.