Daan

zaterdag 24 december 2016

Kerst


Het was ruim een half jaar geleden dat ik op een woensdagochtend in de winkel van Kim aan het helpen was. Er kwam een vrouw de winkel binnen en ik groette haar net zoals iedere andere klant. Ik wilde net een praatje beginnen toen ik zag dat ze aan het bellen was. Aangezien er verder niemand in de winkel was en ze in de buurt van de toonbank bleef staan, viel het me op dat ze enigszins emotioneel was. Na haar telefoongesprek vroeg ik uit beleefdheid of het wel ging met haar waarop ze nog meer moest huilen. Ik schrok eigenlijk een beetje, want dit was niet mijn bedoeling geweest.

Dit was mijn eerste kennismaking met Khatuna. Na haar op een stoel te hebben gezet en haar een glaasje water te hebben gegeven, raakten we aan de praat. We vertelden elkaar oppervlakkig over onze kinderen. Ik vertelde haar wat over de winkel en toen was het tijd voor haar om haar jongste dochter van school te halen. Haar oudste dochter was thuis bij haar vader, zij kon vanwege haar speciale zorgvraag niet naar school. De vrijdagochtend erop was ik weer in de winkel en weer kwam Khatuna langs voor een praatje. Al gauw zag ik haar eigenlijk bijna iedere keer als ik in de winkel was.

Langzaamaan vertelden we elkaar meer en kreeg ik van har meer te horen. Bij alles wat ze vertelde , kreeg ik meer en meer het besef hoe blij ik eigenlijk moest zijn met ons leven. Met ons huis, met alles wat we hebben. Dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Khatuna heeft dit alles namelijk niet en toch blijft ze positief en heeft ze vertrouwen in ons land. Khatuna en haar man en twee kinderen wachten al meer als zeven jaar op een verblijfsvergunning. Er moet nog steeds besloten worden of ze wel of niet in Nederland mogen blijven. Zij hebben geen thuis en gingen van het ene huis naar het andere. Gelukkig heeft de gemeente zich ingezet voor hen en kunnen ze nu even daar blijven wonen waar ze nu wonen. Maar nog steeds met de onzekerheid of ze hier definitief mogen blijven of weer terug moeten naar Georgiƫ.

Ik kon niet veel voor haar betekenen. Ik kon alleen een luisterend oor bieden. En ik nam speelgoed of kleding mee waar onze kinderen niet meer mee speelden of wat ze niet meer pasten. Nadat ze me vertelde dat haar man het even niet meer zag zitten en zij ook intens verdrietig was, hebben we ze een middag opgehaald om bij ons door te brengen. We hebben samen met de kinderen geknutseld, we hebben samen gekookt en gegeten. Ze hebben even een middag afleiding gehad en genoten van iets wat in onze ogen heel normaal is. Al gauw kregen we een uitnodiging of we bij hen op bezoek wilden komen. De tafel stond vol met lekkers, terwijl we weten hoe weinig ze te besteden hadden. Op dat moment voelde ik me toch wel even volschieten. Dat ze dit zo graag voor ons wilden doen. We hebben een hele fijne middag doorgebracht en de kinderen hebben heerlijk samen gespeeld.

Nu is het bijna kerstmis. Een tijd waarin we wat meer stil staan bij wat we allemaal hebben. Een fijn huis, een dak boven ons hoofd, lekker eten, kadootjes onder de boom, warme kleding, speelgoed. We hebben meer dan genoeg van alles. Alle reden om dankbaar voor te zijn. Om ook onze kinderen bij te brengen dat niet alles vanzelfsprekend is, praten we regelmatig over Khatuna en haar gezin. Aangezien dit mensen zijn die ze kennen en dit daarom wat dichterbij hen staat, dan alle andere families die in oorlog leven, op straat zwerven of in onzekerheid leven. We vertellen ze dat je best stil mag staan bij anderen die het minder goed en fijn hebben.

Om het niet alleen bij praten over te laten hebben we dit jaar besloten om Khatuna en haar gezin op te halen om samen met ons kerstmis te vieren. We hebben kadootjes voor haar kinderen en voor haarzelf gekocht, we hebben lekker eten en we maken er samen een mooie kerstdag van. Wat voor ons een kleine moeite is, is voor hen iets wat hopelijk voor een mooie, onvergetelijke herinnering zorgt ongeacht hoe hun toekomst eruit ziet. Kerst vier je samen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten