Stikkel

We zitten in de auto onderweg naar huis. En als we in de auto zitten, praat Daan graag. Daan praat eigenlijk altijd graag en veel. Maar in de auto komen vaak de verhalen. Over alles wat hij onderweg ziet en wat hij graag met de andere autopassagiers wil delen. Die hebben hetgeen vaak zelf ook gezien, maar moeten dit dan nog een keer, of twee, aan meneer bevestigen. Erg vermoeiend, maar vaak komen er ook leuke verhalen. Zo ook deze keer.

Daan zit naast me voorin. En terwijl ik me op het verkeer concentreer, vertelt hij uit het niks ineens dat hij geen kurlen meer heeft. Nee, hij heeft voortaan een stikkel. Ik heb zijn gesprek gevolgd en weet dus dat hij het over zijn haar heeft, maar Juul vangt alleen maar het woord stikkel op. Mama, wat is een stikkel, vraagt ze. Voor ik kan uitleggen dat Daan daar stekeltjeshaar mee bedoelt, wat hij overigens ook niet heeft, net zoals de krullen die ontbreken, is Daan me voor. Nou kijk, zegt hij en dan komt de uitleg.

 Je krijgt een haartje op je hoofd. Kijk zo, en hij plukt aan zijn haar. Juul zit achter hem in een donkere auto en kan dit dus niet zien. Maar zijn verhaal gaat verder. En dan doe je zo, even wrijven en hij wrijft door zijn haar alsof hij zijn haren aan het wassen is. Voor Juul is het echter nog steeds niet duidelijk. Dus op haar ‘ja en?’ gaat meneer verder met zijn uitleg. Je krijgt een haartje op je hoofd, even wrijven en dan……uuh, en dan…….het is stil. Daan denkt na over hoe hij het nu het beste verder uit kan leggen. Ondertussen zitten we nog steeds in de auto en rijden we langs een grote verlichte kerstboom. Ineens is het hem duidelijk. De uitleg over een stikkel gaat verder. Voor de derde keer begint hij met zijn uitleg. Je krijgt een haartje op je hoofd…je doet even wrijven en dan, en dan…..dan vraag je aan de kerstboom of je een stikkel mag. Ja, zegt hij, zo is het. Iedereen in de auto moet lachen, Daan lacht hard mee. Dus Juul weet je nu wat een stikkel is, vraag ik haar. Niet echt, antwoord ze lachend om Daan zijn vreemde verhaal. Nou, zegt Daan om het verhaal compleet te maken, dan doe je Joris en de Draak zeep in je haren en dan zijn je stikkels weg. Zo simpel is het, dat iedereen nu weet wat een stikkel is. Wij hebben er weer een nieuw woord bij geleerd.

Carnaval

Nog maar enkele weken en dan breekt in sommige delen van het land de gekste tijd van het jaar weer aan. Carnaval! Iedereen duikt onder in een wereld van verkleedpartijen, serpentines, hossen en springen en hoempapa muziek. Het lijkt wel of gedurende deze dagen de wereld voor de carnavalsvierders even stil staat. Sommige winkels zijn gesloten, mensen lopen overal verkleed rond en zo kan het dus gebeuren dat in de rij bij de kassa achter een man met een ongeschoren baard in een of andere piratenoutfit staat. Want niet alleen de kinderen lopen deze 5 dagen verkleed rond….

 Jaren geleden had ik een fanatieke carnavalsvierder als lieftallige man. De wagens werden meegebouwd, iedere week was er vanaf de 11^e van de 11^e wel ergens een of ander carnavalsfeestje te vieren en zo kon het gebeuren dat we eind januari verkleed in de bioscoop zaten. Het was onze allereerste date en we zouden naderhand nog naar een verbroederingsfeest gaan. Nog nooit van gehoord, maar ik ging deeply in love graag mee. Maar om nou eind januari verkleed in de bioscoop te gaan zitten. Dus besloot ik alleen het bovenstuk van mijn pak aan te trekken, dit zat onder mijn jas en als ik die in het donker uit zou doen en voor het einde van de film weer aan zou doen, zou niemand er iets van zien. Helaas dacht mijn man daar anders over. Toen ik bij hem aankwam, stapte hij in vol ornaat berkleed naar buiten, compleet met gekke muts, waar je echt niet om heen kon kijken. De liefde zat diep, want ik ben trouw naast hem gaan zitten in de bioscoop. Weliswaar wat weggedoken in de stoel en de kraag van mijn jas hoog opgetrokken, maar ik zat naast hem.

 Een aantal jaren later kregen we Daan. Ons bijzondere mannetje welke niet van al die vreemde dingen hield. De drumband bij de intocht van Sinterklaas, Zwarte Piet himself, de cliniclowns, carnavalsmuziek, mensen die verkleed waren, de hoempapa muziek. Alles was voor hem teveel. Hij raakte compleet overstuur en de paniek was in zijn ogen te lezen. Dus al die jaren meden wij het carnavalsleven. Tot er ineens een omslag kwam bij Daan. Vraag me niet waardoor, maar Daan is helemaal fan van alle carnavalskrakers. Hij zingt en danst de hele kamer rond. Vraagt om carnavalsnummertjes en zingt ze uit volle borst mee. Verkleden is leuk, zolang hij zijn K3- jurk aan mag en hij hoeft het woord carnaval maar te horen en meneer stuitert door huis. Dus dit jaar hebben we besloten om weer eens carnaval te gaan vieren. Nu maar hopen dat meneer het net zo leuk vindt als de liedjes die we thuis draaien.

Slaap

Ik weet niet hoe het komt, maar iets in mij is veranderd. Waar ik vroeger nog tijdens een feestje aan de hangtafel in slaap kon vallen, oeps, lijkt dit heel lang geleden. En vraag mijn vrienden wat er gebeurd als ik tijdens een spelletjesavond zeg ‘ik voel een dipje aankomen’. Dat kunnen jullie vast wel raden. Voor degene die toch graag nog wat toelichting willen….ik kondigde het altijd netjes aan, om vervolgens vrijwel meteen mijn ogen te sluiten terwijl ik zelf nog in de veronderstelling was dat ik ze open had en deelnam aan het spelletje. Totdat manlief een harde klap op de tafel gaf, ik een halve meter van mijn stoel omhoog schoot, nog net mijn kwijl naar binnen kon slurpen en doodleuk vroeg sliep ik? Onvoorstelbaar, maar ik kon en misschien kan, als ik het weer ga trainen, echt overal slapen. In de auto, hangend aan een hangtafel, op een barkruk, in de bioscoop, tijdens een jeepsafari op Malta, in de trein, op het peuterstoeltje tijdens mijn werk op het kinderdagverblijf….werkelijk waar overal kon ik slapen. Maar dat is nu verleden tijd.

Op de een of andere manier is er iets veranderd. Vraag me niet hoe dit komt, maar het is ineens weg. Nou ja, weg is een groot woord, want als ik op de bank ga zitten, wat overigens een vrij zeldzaam iets is, dan kan het zomaar gebeuren dat er een film wordt opgezet welke ik graag wil zien en waarvan ik na tien minuten niet meer weet wat de hoofdrolspeler ook alweer aan het doen is. Maar over het algemeen ben ik  meer en langer wakker. Mijn nachten zijn regelmatig erg kort en waar ieder ander normaal persoon overdag om zou vallen van de slaap, word ik alleen nog maar actiever. Of hyperder zoals mijn lieve man het noemt. Waar hij snurkend op de bank ligt, freubel ik nog even een nieuwe workshop in elkaar. Een enkele keer is hij al naar boven. Half slapend vraagt hij dan hoe laat het is, meestal is het dan een dat-wil-je-niet-weten-tijd.

Vannacht was het oudjaar. Mijn voornemen was echt om het niet al te laat te maken, maar toen kwamen de buren nog een afzakkertje halen en voor we het wisten was het half 6 in de ochtend. Gaan we wel of niet meer naar bed was de vraag. Nou, zei ik, ga jij maar naar bed, dan blijf ik wel wakker. De kinderen zullen over een uurtje ook wel weer acte de présence geven. Wat ga jij dan doen vroeg hij. Oh, ik denk dat ik de keuken ga schilderen. Dat moet ook nog gebeuren. Even een kleine note, ik had niks gedronken, althans geen alcohol. En ik was hartstikke fit, die keuken schilderen zou een eitje worden. Nadat manlief naar boven was vertrokken, besloot ik aan de slag te gaan. Helaas kreeg ik de contactdozen er niet af, dus de keuken schilderen viel af. Ook mijn berg strijk lag nog boven en ik wilde de kinderen niet vroeger wakker maken dan nodig. Nog heel even wilde ik genieten van de stilte in huis. Toen ik wakker werd met mijn hoofd op het aanrecht, omdat ik daar was gaan hangen om op mijn telefoon te fb-en, besloot ik dat ik de slaap toch nog maar een kans moest geven.

Om 7 uur lag ik in bed, om 8.45 uur was ik weer beneden met 3 van de 4 kinderen.
Of ik nu niet moe ben? Of brak? Of geradbraakt? Of duf? Of een knallende hoofdpijn heb? Op alle vragen kan ik volmondig nee antwoorden. Ik heb het gevoel of ik even de muziek heel hard moet zetten en al springend en dansend door de kamer moet gaan, misschien durf ik zelfs wel een rondje te gaan hardlopen, niet dat ik aan hardlopen doe, maar nu voel ik me alsof ik dat op mijn sloffen kan. Om het mezelf makkelijk te maken, denk ik dat ik toch maar de keuken ga schilderen, als manlief de weg naar beneden heeft gevonden en de contactdozen heeft verwijderd. En anders heb ik als alternatief nog een berg strijk liggen…..

Vuurwerk

Gisteren was het oudjaarsdag. Er werd volop geknald. Eigenlijk knalden ze bij ons al een aantal weken allerlei knallen en pijlen de lucht in. Maar gisteren overdag was het hek van de dam. En de knallen leken ook met iedere knal harder te worden. Onze hond was al weken extra alert en in de stress als er tijdens de uitlaatrondes een knal klonk. Erg fijn, want ze is al een miepdoos als het om het perfecte plekje gaat, waar ze haar grote boodschap achter wil laten. En als je dat dan eindelijk is gelukt en mevrowu eindelijk na veel draaien wil gaan zitten, dan is dit spontaan klaar wanneer er een knal klinkt. Nog voor ze in de juiste houding zit, staat ze al met haar neus naar huis, riem op spanning en vlug wegwezen….bedankt knallende pubertjes, nu kunnen we later nog een keer een rondje lopen.

Ook Daan was niet gediend van de knallen en het vuurwerk. Eigenlijk is dit al jaren zo en meneer slaapt dan ook tijdens het afsteken van vuurwerk gewoon door. Dit jaar leek het echter erger. Zo durfde hij gisteren niet eens bij ons achter te komen, want daar knalde het het meeste. En werd ons regelmatig gevraagd of we het vuurwerk niet uit konden zetten, want hij had er last van. Ik vin het irritaaaant, aldus Daan zelf. Ik hield mijn hart vast voor wat er die nacht nog ging komen. Vrienden kwamen op visite, we hebben heerlijk gegeten, maar Daan was er al snel mee klaar. Ik wil naar bed, morgen is vuurwerk weg. Dus zo kon het gebeuren dat meneer om 19 uur in bed lag. Geef hem eens ongelijk, des te eerder ben je er vanaf.

Gijs echter, wilde wel wat vuurwerk afsteken. ’s Nachts met papa, maar overdag zelf al een beetje. Ook dit kon Daan niet waarderen en er werd dan ook regelmatig geroepen ‘Gijs kom naar binnen, er is vuurwerk’. Gelukkig was meneer ’s avonds snel in slaap. Na iedereen gelukkig nieuwjaar te hebben gewenst, ging ik ook nog even bij ons mannetje kijken. Waar hij de voorgaande jaren als een roosje door het vuurwerk heen sliep, lag hij nu mopperend en met zijn handen op zijn oren in bed. Isse vuurwerk klaar? Ik vin irritaaaant! Zo zielig, want het nieuwe jaar was net tien minuten oud. Gelukkig kon ik het oplossen door zijn radio met snoezelmuziek op een geluidsniveau van discotheek te zetten en tevreden ging hij weer slapen.

Vanmorgen vroeg was hij er weer. Ontspannen en opgelucht, want het vuurwerk is weg, Toen de telefoon ging en oma belde, wilde hij ook even met oma praten. Groot was mijn verbazing tijdens dit gesprek. Gelukkig nieuwjaar, zei Daan, wij gaan dadelijk vuurwerk afsteken. Huh?? Wie ben jij en wat heb je met mijn Daan gedaan, dacht ik. Het werd echter nog vreemder, want toen ik zei dat het vuurwerk voorbij was, werd meneer boos. Ik wil vuurwerk afsteken, vuurwerk moet nog komen. Ik vind vuurwerk leuk….huh??? Zou de snoezelmuziek op discotheek geluidssterkte dan toch iets teveel van het goede zijn geweest? Straks toch maar even de sterretjes en knalerwten zoeken, de pffiieeeuuw geluiden maken we er zelf wel bij!